Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

Greensleeves göndermiş "Orman bu sabah nasil? diyerek yurumeye basladi Green. Geri donerek hemen yarim adim arkasindan gelmekte olan atini yakinlardaki bir kayin agacina bagladi: "Bugunlerde cok huysuzlasti. Alip basini bir yerlere gitmese bari." Garip bir bilincsizlikle yurumeye devam etti. Adimlari bosluga atilmis gibiydi ve gozlerindeki anlamin derinligi an be an kayboluyordu. Gunes sanki dogmamisti o sabah, ama yildizlardan da eser yoktu. "Ne gece ne gunduz..." diye gecirdi icinden. Yuzu asik ilerlemeye devam etti.

Aksama kadar anlamsizca yurudu ormanda. Ormanin içinden gecen buyulu derenin kenarina geldiginde aniden gozlerinde delice bir isik parladi ve Green bir ciglik atti. Tiz ve derinden gelen bu ciglik o anda tum ormana yayildi. Nazik bir sesti, urpertmiyordu ama bir anda ormani huzne bogdu... Kuslar ucustu dallardan. Agaclar sallandi usulca. Ruzgar hafif hafif Green'in saclarini oksamakta ve pelerinini savurmaktaydi. Gun batmak uzereydi artik, kizil isiklar sarmisti ormani. Green'in yuzune isiklardan bir golge vurdu, kizil ve huzunlu. Veda edercesine... Duru suyun kiyisinda durmaktaydi.

"Gitmek bu kadar zor mu? Neden zor olsun ki... Ama belki de bitecegini bilmek uzuyor, kim bilir... Aliskanlik dedikleri olmasa yasanmaz mi? Alismak yatistirir mi? Yatismak gerekli mi? Gereksiz olsa da yapmayacak miyim..."

Gun batmisti... Yildizlar isiklarini gokyuzune comertce serpmisti coktan, cigligin yankisi ormanin disina tastigi zaman. Daglarda vahsi hayvanlar, yabani otlar duydu sesi. Ses dondu dolasti geri geldi yesil ormana, yukseldi yukseldi... Umudun gun batiminda suya karistigi iskelede en yuksek perdeden patlyiverdi. Ciglik ilerledi ilerledi ilerledi. Hicbir yasam belirtisi yoktu bu ciglikta, geride biraktiklariyla vedalasma arzusu bile yoktu. Yalnizca bitis ani... Firtinalar kopmadi, yer sarsilmadi, zaman durmadi. Agaclarin tuyleri diken diken oldu, ciceklerin yapraklari birkac damla cig ile yasini tuttlar bu derin cigligin. Sonra orman yine eski yasamina dondu... Her zamanki gibi...

Onu suyun kenarinda bulan Redleaf, kamayi elinden alip baygin dusen Green'in basinda beklemeye koyuldu. Nemli bir elf bezini yerde yatmakta olanin alnina koydu: "Bunu nasil yaparsiniz az daha sizi kaybediyorduk. Uyanin lutfen Telaslanmaya baslamisti. Yerde duran kamayi incelemeye koyuldugunda keskin kismin coktan erimeye baslamis oldugunu gordu. Korkuyordu, gercekten cok korkuyordu simdi. Greenin beyaz elbisesinin uzerinde nokta buyuklugunde kirmizi bir leke duruyordu. Bunu neden yapmisti? Badem gozleri doldu genc elfin. Dostu belki de uyanmamak uzere karsisinda yatiyordu.

Redleaf Green'in hareketsiz bedenini kendi ati Redmanein uzerine yerlestirdi. Birkac adim otede Green'in ati da duruyordu. Onu da Kizilyelenin yanina ceken genc elf aglayan gozlerle ormanin icinde hizla yol almaya basladi. "Yasiyor olmali" diye dusundu defalarca. "Bu cok anlamsiz, yasiyor olmali" diyordu birkac saskin orman sakinin arasindan gecerken, Vazgecme... Sakin vazgecme...

ve Kuzeyli ormana girdi: Batidaki kisa orman patikasinin basinda kizillara burunmus magrur ama huzunlu bir savasci duruyodu. Karelyali, nese icinde dostuna yaklasirken goreceklerini aklinin ucundan bile geciremezdi. Redleaf, boynu onde, atin uzerinde duran ikinci cisme bakiyodu.. Karelyali yanlarina vardiginda can dostu Green baygin ve hicbir yasam belirtisi gostermeden Redleafin soylu binegi Redmanein uzerindeydi.

***

Green buyuk bir karanligin ortasinda buldu kendini. Acisi korkutugu kadar buyuk olmamisti. Hem oyle pek de uzun surmemisti. Icinde bulundugu karanligi anlamlandirmaya calisti... Olmadi! Gercek bir bosluktu bu... Kisa bir sure sonra yanildigini anladi. Cok karanlik bir ormandaydi. Agaclarin dallari yukseldikce yukselmis, gunesin onunde durmustu. Hep geceyi yasayan bu ormanda tum kuslar susmus, yildizlar gorunmez olmustu. Karanliktaki esinti git gide ruzgara donusmekteydi, Green usudu. Uzun dalgali saclari savrulurken her zaman giydigi yesil pelerininin uzerinde olmadigini fark etti. Oyle ya, pelerini olsa kolay kolay usumezdi. Kendini yokladi, ustunde yalnizca yatarken giydigi ince, beyaz gecelik vardi.

Aniden yesil bir isigin simsek gibi parladigini gordu. Uzun zamandir karanliktaymis gibi gozleri kamasti o anda ve korkunun yaninda bir de hayret duygusuyla doldu: Gozleri kamasan bir elf! Ruya gibiydi. Evet ruya..." dedi Green, "Bu olsa olsa bir ruya olabilir... Oyleyse ne anlami var bu ani isiktan korkmanin? Ne anlami var dusmanla savasmanin? Usumenin?"

Bir ses duydu Green, fisilti halide: "Vazgecme... Sakin vazgecme..."

Bir yagmur damlasi dustu Green'in yuzune, bu kasvetli ve bogucu ormandaki tek ferah seydi bu... "Belki de bu kasvetli ve bogucu ruya demeliydim" Ama umut kisa surmustu, cunku Green'in karsisina kocaman yesil bir ejder cikmisti. Az onceki simsegin nedeni anlasilmisti iste, Yaprakejderin'nin yaydigi alevlerin uzaktan gorunumu disinda birsey degildi... ve simdi tam karsi karsiya duruyorlardi: Green ve Yaprakejderi Ejder kukredi adeta:

"BURAYA KENDI ISTEGINLE GELDIN!.. SANA BAHSEDILMIS OLANI ISTEMEDIN!.. YAZGINA KARSI CIKTIN!.. ISTEDIGIN ZAMAN GIDEMEYECEKSIN!.."

"Biliyorum, sen Yaprakejderi'sin."

"HAH HAH HAH!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

Green, bunun kaderine karsi gelmesinin bedeli oldugunu biliyordu. Simdi geri donebilmek icin ejderle savasmasi ve onu yenmesi gerekiyordu. Yenildigi takdirde sonsuza kadar bu ormanin karanligina gomulecekti. Kendini kapana kisilmis hissetti. Ama ne olursa olsun bu bedeli odeyecekti.

Birden kendinde buyuk bir degisim fark etti: Artik usumuyordu. Yesil pelerini omuzlarinda duruyordu ve altindaki kininda en keskin kilici onu beklemekteydi. Green kilici cekti... Ejder uzerine gelmekteydi fakat Green -bedeni yeniden savasci bir leydi gibi diklesmis- ona dogru kustah bir bakis atti!

"Gel bakalim seni solucan!"

Ejder agzindan alevler cikararak Green'e dogru gelmek icin davrandi ama birden oksurmeye tiksirmaya basladi. Agzindan bir tutam dumandan baska birsey cikmadi.

"Valar'in kudreti benimle" diye dusundu Green, "Bu firsati kacirmamaliyim. Haydi kizim!"

Green elindeki kilici savurup oksurmekte olan ejderin karnina sapladi. Ejder saplanan kilici hissetmedi bile.

"Ama sana sapladim onu! En azindan kanamaliydi"

"NEEE? SAPLADIN MI?"

Ejder saskinlik icinde basini egip karnina bakti. Midesine saplanmis kucuk seyi gorup dehsete dustu aninda:

"YOOOOOOOOOOOO!"

Bu feryattan sonra ejder buyuk bir gurultuyle yikildi. Tam o anda Green ayaklarinin yerden kesildigini hissetti. Kendini cok hafif hissediyordu artik. En sevdigi, en keskin kilicini bir ejderin midesine sapli birakip Yesil Ormana geri gidiyordu iste...

O kilic sonsuza dek o karanlik ormanda, ruyalar aleminde Yaprakejderinin karninda duracakti...
"