Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

axana göndermiş " Yıldız bakışlarıyla aydınlanan ıpıssız bir geceydi. Rüzgar, sönmeye yüz tutmuş ateşin ince dumanlarını savuruyor, belirsiz bir ışıkla parlayan gözlerini göğe çevirmiş elfin koyu saçlarını okşuyordu. Yaprakların rüzgarda çıkardığı hışırtı ve bir iki saat önce yenmiş yemeğin kalıntıları yanına kıvrılmış kalıplı bir cücenin horultuları dışında hiç ses yoktu. Orman uykudaydı.
Ay ışığında parıldayan kalın zırhlar içinde ürpertici bir surete bürünmüşse de yüzünde uyumanın verdiği masum ifadeyle sevimli görünüyordu cüce. Gri pelerinini yastık yapmış, bacaklarını hafifçe karnına doğru çekmişti. Yanında tehditkar bir biçimde ışıldayan baltası duruyordu. Rüyasında bir şeylerle uğraşıyor gibiydi; arada homurdanıyor, belki de kendi ırkı dışında kimsenin anlayamayacağı birtakım sözcükler yuvarlıyordu ağzında. Aynı şekilde pelerinini başının altına koyup ellerini başında birleştirmiş ve rahatça sırtüstü uzanmış olan elf ise gözlerini yavaşça gökyüzünde dolaştırıyor, rüzgarın şarkısını ve ormanın huzurlu sessizliğini bozan bu homurtuları dinliyordu.

Sanki bir flütün yumuşak sesiyle eşlik ettiği bir kontrbastan kah tizleşip kah kalınlaşarak alakasız bir kompozisyon oluşturan notalar dökülüyordu, derken rüzgar bu notaları alıp uzaklara savuruyordu.
Ani bir refleksle yerinden doğruldu elf, keskin kulakları bir şeylerin yaklaşmakta olduğunu söylüyordu ona. Tehlikeli bir şey değil bu diye düşündü, gözlerini kısarak görüşünü bozan kalın ağaç gövdelerinin arkasında ne olduğunu anlamaya çalışırken. Ama ne?. Bir hareketlilik seziyordu uzaklarda. Bir süre sadece dinledi, bu duyduklarının yaklaşmakta olan bir topluluğun ayak sesleri olduğunu anladı çok geçmeden. Orklar toprağa böyle basmazlar, bu kadar hafif yürüyenler ancak benim ırkıma mensup olabilir dedi kendi kendine. Ayağa kalktı ve ağır uykusunda hala horlamaya devam eden cüceyi dürttü hafifçe.
Horr,hmm, ha? Neler oluyor? diyerek yerinden zıpladı cüce. Elfin merakla ormanın içini gözlediğini görerek doğruldu.
Birileri yaklaşıyor Gimli, büyük ihtimalle elfler dedi elf, biraz da olsa endişeli olduğu gözlerinden okunuyordu. Tabii bizim Peregrin ardında koca bir hobbit ordusuyla Shiredan buralara gelmek zahmetinde bulunmadıysa. diye ekledi gülerek. Cüce merakla ve biraz da rahatsız olarak baktı elfin zarif yüzüne. Halkınızın buralarda dolaşmayacağını söylemiştin ama dedi, Legolasla olan dostluğu, onun elflere karşı duyduğu çekingenliği engelleyemiyordu, bu onun doğasında vardı. Ne olur ne olmaz diye baltasına uzanırken zırhlarının tangırtısı yüzünden kendine kızıp sessiz olmadaki becerisi için kendini tebrik etti homurdanarak. Elf içini çekti, yüzünde bir tebessümle. Sesler iyice yakından gelmeye başlamıştı, ama hiçbir konuşma duyulmuyordu, sadece ayak sesleri...
Çok geçmeden ayak seslerinin hızla ilerlemekte olan gümüş ve siyahlar içinde bir elf ordusuna ait olduğunu gördüler. Onlara yaklaşık elli metre uzaktan geçiyor olmalarına rağmen iki arkadaşı görmemiş gibiydiler. Legolas tam bu elflerin çok tanıdık geldiklerini düşünüyordu ki cücenin nidası sessizliği delip geçti. Elf komutan sesi duyarak döndü, az sonra bir el hareketiyle ordusuna durmalarını emretmiş, iki yolcuya yönelmişti. Yanında tarif edilemeyecek bir soyluluk ve güzellikte olan bir elf hanımıyla birlikte yanlarına geldi, uzun boylu, bir kral olduğu kolaylıkla anlaşılabilecek soylu ve mağrur komutan.
Sizlerle yeniden karşılaşmak güzel, Gloin oğlu Gimli, ve tabii sizinle de Thranduil oğlu. Çoktan ülkelerinize döndünüz sanıyordum dedi gülümseyerek. İki arkadaş öyle şaşırmışlardı ki bir süre ikisi de söyleyecek bir şeyler bulamadı.
Yüce Aule adına! diye bağırdı Gimli, bir yandan da dağılmış sakallarını çekiştirerek düzeltmeye çalışıyordu. Ak hanım Galadriel! Efendi Celeborn! Sanki büyük bir özlem duyuyormuşçasına baktı elf kraliçesine, o ise gülümsemekle yetindi, yalnız gülümsemesi bile duyduğu memnuniyeti anlatmaya yetmişti. Sanki görmeyeli daha yaşlanmış gibi geldi cüceye, yüzü daha solgundu, mavi gözleri yorgun yorgun bakıyordu, ama güzelliğinden ve zarafetinden hiçbir şey kaybetmemişti. Etrafa ışık saçıyormuş gibi görünen parlak beyaz bir giysi içindeydi, uzun altın renginde saçları her zamanki parlaklığında, bir nehir gibi dökülüyordu omuzlarına.
Elfinse endişesi daha da artmış gibiydi. Ulu Galadhrim hükümdarlarını ordularıyla buraya, benim ülkeme kadar getiren ne olabilir acaba? diye düşündü. Yolculukları sırasında sık sık uzaklardan garip sesler duyar, bazen de gökyüzünde yükselen dumanlar görür olmuşlardı. Çevrede ise hiçbir canlı belirtisi görmemişlerdi ve yolculuğu sırasında duyduklarından dolayı da huzursuzdu. Ülkesine dönmeye karar vermeden önce Kuyutormanda çıkan savaş ve Ormanelflerinin ork ordusunu püskürttüğü hakkında söylentiler duymuştu ama savaşın devam ettiği hakkında hiçbir haber almamıştı, buna rağmen kuşkuluydu ve şimdi de Lothlorien ordusu burdaydı işte. Komutanın önünde hafifçe eğilerek saygısını belirttikten sonra Neden burda olduğunuzu sormamın bir mahsuru yoktur umarım diye sordu, endişesini saklamadan. Gerçi bir savaştan dönmekte ya da bir savaşa gitmekte olduğunuzu görebiliyorum. Yoksa bunun ülkemle ve yakın zamanda olmuş olan savaşla bir ilgisi olduğunu düşünmekte haklı mıyım?
Tahmininde yanılmıyorsun Legolas dedi komutan; gözlerinde bir hüznün belirtisi kendini gösterip kayboldu. Dol Gulduru, kuzeyin Yeşilormanından kötülüğün son izlerini silmek adına yok ettik ve zorlu bir savaşta olan orman elflerine yardım etmek için yolumuza devam ediyoruz. Elfin gözlerine dikkatlice baktı. Sanırım sen bunu bilmiyordun.
Savaşın sürdüğüne dair kuşkularım vardı ama bunu doğrulayan hiçbir haber alamamıştım, demek doğruymuş dedi Legolas, hüzünlü gözlerle. Öyleyse izin verirseniz biz de size katılalım, ne de olsa yolumuz aynı dedi, Gimliye sorarcasına bir bakış atarak.
Düşünmen bile hata dedi cüce hırçın hırçın, Bir cüce zor anlarında dostlarını asla yalnız bırakmaz! Galadhrim hükümdarlarıyla orduların yanına dönerken Legolas da cücenin kulağına eğildi.
Biliyorum dostum diye fısıldadı gülümseyerek, Şüphen olmasın ki ben de bırakmam.
****
Şafağın sökmesine yaklaşık bir saat kalmış, güneş ufukta bulutları kızıla boyamaya başlamıştı. İki arkadaş elf ordusunun ön saflarında yürümekteydi. Legolas yüzük kardeşliğiyle yaptığı yolculuk sırasında tanıştığı Galadhrim komutanlarından Haldir ile Loriene yapılan saldırıları konuşuyor, yanında Gimli elflerin her iki adımında üç adım atmak zorunda kaldığı için onlara ayak uydurmaya çalışarak ilerliyordu. Legolas ulu mallornların tahrip oluşunu gözünde canlandırırken yüreği burkuldu. Aynı şey kendi ülkesinin güzel ağaçlarının da başına gelmiş olabilirdi. Şu pırıltılı mağaralarda gereğinden fazla oyalandık. Ülkeme daha erken varabilseydim belki çok yardımım dokunabilirdi. diye düşündü yüksek sesle.
Pöh! diye homurdandı cüce. Geç kalmamızın o muhteşem mağaralara ziyaretimizle ilgisi yok. Hem zaten sen bütün salonları doğru dürüst göremeden çıkarttın bizi oradan. Belki de Fangornun o kadim ve tüyler ürpertici huornlarıyla sohbet edeceğim derken ne kadar vakit kaybettiğimizi fark etmemişsindir!
Böyle tartışmanız bir yarar sağlamaz. Neticeye varamayacağınız kesin çünkü! diye güldü Haldir. Lakin Legolas, kendini suçlama bu konuda. Baban uzun süredir orkları yurdunuzdan uzak tutmayı başardı, Karanlıklar Efendisinin düşüşünden beri. Sesinde hatırlanmak istenmeyen acıların burukluğu seziliyordu.
Haklısın galiba dedi Legolas içini çekerek. Yine de babama bir haber dahi yollayamadığım için kendimi suçlu hissediyorum. Dikkatle dinleyerek durdu. Uzaklardan çarpışma sesleri geliyordu sanki. Haldir doğrularcasına fısıldadı Evet, savaş sesleri. Alana iyice yaklaşmış olmalıyız. Ama bu taraftan saldırmadıkları kesin, etrafta hiç iz yok. Gözleri yumuşak çimler üzerinde dolaştı.
Artık savaşın olduğu açıklığa varmak üzereydiler, ağaçlar seyrelmiş, güneş ilk ışıklarıyla içlerini ısıtmaya başlamıştı. Kaçmaya çalışırken elf oklarına hedef olmuş birkaç ork cesedine rastladılar. Cüce savaş baltasını belinden çekti, yanında Legolasın da elinde yayıyla hazır olduğunu gördü. Yeni bir öykü mü başlıyor dersin? dedi gülerek. Legolas tereddütsüz, gözleri parlayarak cevap verdi.
Neden olmasın? Bakarsın ilkinin karşılığını alıverirsin. Muzip muzip baktı cüceye. Hatırlatırım Gimli, burası benim topraklarım. Oldukça iddialı bir istekte bulundun.
Hıh, göreceğiz. diye burun kıvırdı cüce, baltasının sapını sıkı sıkı kavrayarak. Gözleri eski anıları görür gibi uzaklara daldı. Miğfer Dibi gelmişti aklına, sonra Rohanın yemyeşil düzlükleri... Aragorn ve Legolasla yaptıkları uzun yorucu takibi hatırlayarak yüzünü buruşturdu. Aklına arkadaşlarının; Aragornun, Gandalfın, yitip giden Boromirin ve minik hobbitlerin yüzleri geldi sonra. İçinin büyük bir acıyla sızladığını hissetti. Onları bu kadar özleyeceğini hiç tahmin etmemişti...
Celebornun işaretini fark ederek düşüncelerinden sıyrıldı. Büyük bir hızla ileri atıldılar. Gimli, ileride kendisine doğru koşan iri yapılı orku görerek baltasını kaldırdı. Güneşin kızıl ışıklarıyla soğuk çeliğinde parladığı balta düşmanın boynuna inerken cücelerin savaş çığlığı bir kez daha kuzeyin Yeşilormanında yankılandı: Baruk khazad! Khazad ai menû!
Yüce Galadhrim Beyi ile Ormanelflerinin orduları orkların üzerine bir çığ gibi aktı. Yeni gelen bu güçlü ordudan dehşete düşmüş ve iki yandan saldırıya uğradıklarından dayanamayacaklarını anlayan ork ordusu panik içinde dağılarak kimisi ormanın derinliklerine, kimisi geldikleri tepelere doğru kaçmaya başladı. Çok azı elflerin oklarından kurtulabildi ve bir daha da yeniden toplanıp saldırmaya cesaret edemediler. İki elf ordusu sevinçle birbirine karıştı. Ormanelfleri bir yandan şaşkınlık içinde yardımlarına gelen orduyu karşılarken hükümdarlar da yeni yılın ilk günündeki bu zaferleri için birbirlerini kutladılar.
Bu coşkulu kalabalık içinde Legolas tanıdık birilerini görme umuduyla etrafına bakınırken arkasından gelen sesle irkildi. Yurdunuza yeniden hoşgeldiniz prensim! Döndüğünde saçlarından bir tutam ülkesi usulünce arkasında örülmüş, zırhları ve giysilerinden ormanelflerinin komutanlarından biri olduğu anlaşılan, parlak kahverengi gözlerini kendisine dikmiş bir elf görerek çığlık attı. Bu, çocukluğundan beri en yakın arkadaşı olan Silindeydi. İki eski dost kendileri için çok kısa bir sürede dünyayı değiştirmiş olan mevsimlerin etkisini hissedercesine sarılıp özlem giderdiler.
Elberethe şükürler olsun! dedi kendi dillerinde Silinde gözlerini minnetle yukarı kaldırırken. Efendi Elrondun Divanında ayrıldığımızdan beri üstlendiğin görev nedeniyle endişelerimiz daha da arttı. Ama asıl en çok üzülen babandı. Burada olduğundan haberi var mı?
Hayır, onu henüz göremedim diye cevapladı Legolas. Nerede olduğunu biliyor musun? Ayrılalı çok olmadı buradan, lakin yine de zorluklar altında geçen her gün ben de ülkemdeki savaşın endişesiyle yaşadım. Onu görmeyeli uzun yıllar geçmiş gibi geliyor şimdi.
Aynı endişeyi biz de paylaştık senin için. Kral sanırım ileride Galadhrim beyi ile konuşuyor. Sonra görüşürüz. Başıyla selam vererek aceleyle savaş alanına yönelirken, Legolas da Gimliyi ve babasını bulmak için ayrıldı.
***
Şölen ormanelflerinin sarayının en büyük salonunda hazırlanmıştı. Salon, tıpkı sarayın dışı gibi doğayla iç içe bir görünüme sahipti. Ustalıkla dikilmiş sütunlara yaprak ve ağaç biçimli kabartmalar oyulmuştu. Salonun bir köşesinde iki küçük ağacın dallarını birleştirmesiyle oluşmuş gibi görünen şöminede odunlarla birlikte yanan kokulu otların ferahlatıcı rayihası tüm salonu dolduruyordu. Dört bir yandaki tablolarda ise zümrüt yeşili yapraklar arasından süzülen altın güneş ışığının aydınlattığı, tüm canlıların; elfler, cüceler, Kocaoğlanlar ve binbir çeşit hayvanın huzur ve barış içinde yaşadığı Yeşilorman, doğanın bütün güzelliklerini yansıtan mutlu bir yuva tasvir edilmişti, korku ve dehşetin kol gezdiği, kötü yaratıkların meskeni Kuyutorman değil.
Salonun tam ortasında hükümdarlar ve komutanların oturduğu büyük bir masa vardı. Çevresine sarmaşık desenleri işlenmiş altın yemek takımları özenle dizilmiş ve binbir çeşit yemekle doldurulmuş, yapraklarla sarmalanmış gibi duran kristal kadehlere bal rengi saydam elf şarabı konmuştu. Pastel renkli elbiselere bürünmüş elf kızları hizmet etmek için dolanırken etekleri upuzun saçlarıyla peşleri sıra dalgalanmaktaydı.
U şeklindeki büyük masanın tam ortasına görkemli bir taht üzerinde Thranduil oturmuş, bir yanına hükümdar Celebornu, diğer yanına Galadriel hanımı almıştı. Masanın bir tarafında ordu komutanları, diğer yanında ise kendi ülkelerindeki savaşları da zaferle sonuçlandırmayı başarmış, Vadi Savaşının kahramanları kral Brand ile savaşta öldürülen Dainin yerine geçen cüce hükümdar, Kocaoğlanların lideri ile diğer konuklar yer almışlardı. Legolas da yanında Gimli ve Haldir ile efendi Celebornun yanına oturmuştu. Cüce, yanında çok eski ve büyük bir kitapla ki bu masada bulunan en ilginç şeydi- bir yandan kendisine ne kadar özlediği tahmin edilip özel olarak getirtilmiş birasını höpürdetiyor, bir yandan da arkadaşına laf yetiştiriyordu. Arada babasıyla göz göze gelen ve hala aklı ilk karşılaşmalarında olan Legolas ise cüceyi yüzünde hafif bir tebessüm, sabırla dinliyordu. Onu görmeyi hiç ummamışa benziyordu babası, hatta Legolas büyük şaşkınlık ve sevinci arasında kırgın bir bakış yakaladığını düşünmüştü. Ama babasının içtenliği ve özlem dolu konuşmaları ile hemen bu düşüncesinden vazgeçmişti, belli ki hala suçluluk duygusunu üzerinden atamamıştı. Babası yokluğunda yaşadıkları zorlukları, Celeborn ordusuyla çıkagelmeden önceki çaresizliklerini, önceki saldırılarda ülkesini nasıl savunduklarını anlatmıştı uzun uzun. Legolasın öyküsünü dinleyince de oğluyla gurur duymuştu, onca elf beyinin arasından böyle bir göreve seçilip umudun yok denecek kadar az olduğu bir zamanda sorumluluğunu yerine getirebildiği için. Bir ara gelen kötü haberlerden dolayı kendisinden umudu kestiklerini öğrenmişti Legolas, çünkü ona Elrondun Divanına kadar eşlik eden Silinde onun özel bir görevle güneye gönderildiğini söyleyebilmişti ancak. Ama Thranduilin bunun Karanlıklar Efendisi ile yapılan savaşla ilgili olduğunu anlaması zor değildi.
Bunları düşünürken dikkatini cücenin söylediklerine vermeye çalıştı. Beni bu sefer altetmiş olabilirsin ama dedi cüce bir yandan koluyla ağzını silerken. Eğer benim bulunduğum yerde bu kadar çok elf olmayıp da payımı bana bıraksalardı, parmağını Haldire doğru salladı, galibiyetim kesindi. Zaten senin de söylediğin gibi ben de dağlarda senden daha iyi dövüşürüm kuşkusuz.
Bunu sana hatırlatmıştım ama. Yine de 34 hiç de kötü bir sayı sayılmaz Gimli, gerçi bu sefer etrafı daha iyi görüyordun diye gülerek cevap verdi Legolas. Lakin ne önemli var, ülkem o pis vicdansız ork ayaklarının eziyetinden kurtulduktan sonra?
Hele bir geri gelsinler bakalım! dedi cüce haşin haşin, bir yandan da hayali baltasını görünmez düşmanının boynuna sallıyordu. Dainin intikamını da çok geçmeden almış olurum. Hüzün ve kızgınlıkla karışık bir yüz ifadesiyle birasını yudumlarken önünde neredeyse parçalanmakta olan kitabın eski deri cildini okşadı. Mazarbul kitabı! dedi.Bunu bulduğumuz zamanı hatırlıyor musun Legolas? Hafifçe titredi, Haldire döndü. Kendi ırkımın yarattığı kadim Cücegazuvun karanlığından, Khazad-dûmun dar geçitlerinden ve gölge ile alevin dehşetinden geçerken almıştı Gandalf onu. Sonra da Balinin ölümünün ve Moriadaki yıkımın bir belgesi olsun diye bunu saklayıp eğer mümkün olursa Daine vermemi istemişti. Şimdi bu kara haberlerden sonra bunu yurduma götürüp incelenmesini sağlamak yine bana düştü. Yeisle içini çekerken gözlerinde tuhaf bir ışıltı, yüzünde buruk bir tebessümle gözlerini kadim salonda gezdirdi.
Bana garip gelen ne biliyor musun Legolas? Babam Gloin geçmişte yaşananlardan dolayı halkınız ve size ait olan her şeyden büyük bir kızgınlıkla söz ederdi; ama ben burada sadece barış ve huzur görüyorum, bir de tüm iyi canlılara duyulan sevgiyi. Zorluklar altında başlayan dostluğumuz bizi nerelere getirdi... Beni üzen tek şey, ayrılık zamanının yaklaşıyor olması şimdi.
Eğer dert ettiğin buysa gönlün rahat olsun Gimli. Küçük ayrılıklar, büyük dostlukları kuvvetlendirir, tıpkı rüzgarın büyük bir alevi güçlendirmesi gibi. Bizim dostluğumuz bir mum alevi kadar olsaydı şimdi, çoktan sönmüş gitmişti güçlü rüzgarlarda. Ve eğer seni rahatlatacaksa söyleyeyim, her nasılsa bunun son görüşmemiz olmayacağını biliyorum. Kader yollarımızı yine kesiştirecektir.
...Şölen gecenin ileri saatlerine kadar neşe içinde sürdü, iki dost bir daha ayrılık düşüncesinin kalplerini yormasına izin vermediler. Şölenin sonuna doğru Celeborn ve Thranduil ayağa kalkarak yeni toprakların paylaşılacağını duyurdular. Thranduil tüm kuzeyi topraklarına katarken, Dol Guldurun kalıntılarını da içine alan güney toprakları Doğu Lorien olarak Galadhrime verildi, kalan topraklar ise Kocaoğlanlar ile cüceler arasında paylaştırıldı. Gecenin sonunda herkes huzur içinde odasına çekildiğinde elfler ve cücelerin hünerli ellerinden çıkmış koca saray büyük bir sessizliğe bürünmüştü. Bir pencerenin gıcırtısı ve uzaklarda öten bir baykuş sesi dışında bu sükuneti bozan olmadı. Doğa uzun bir süre sonra gönül rahatlığıyla uykuya dalmıştı...
Şöleni izleyen birkaç gün içinde konuklar da yurtlarına dönmeye başladılar. Çok geçmeden cüceler de elflere daha fazla rahatsızlık vermek istemediklerini belirterek yola koyulmaya hazırlandılar. Gimli de eşyalarını toplamış, şölenden beri kendini Legolasa veda etmeye hazırlamaya çalışmaktaydı. Ayrılık zamanı gelip çattığında iki dost gözlerinin içine baktılar. Gimli mesajı almış, içi rahatlamıştı. Dostunun asla kendisini yüzüstü bırakmayacağını biliyordu, yakın bir zamanda biraraya geleceklerini de. Yavaşça birbirlerine yaklaşarak sıkı sıkı sarıldılar. Tek bir söz, duygularını ifade etmelerine yetmişti: Hoşça kal dostum, kader yollarımızı yeniden birleştirene dek!
***

* Bu yazı esasen Sauronun Sonu ve Dol Guldurun Çöküşü yazılarının devamı niteliğini
taşıyor. Önümüzdeki aylarda da Celeborn ve Galadrielin batıya gidişleriyle bu seriye bir son
vereceğim artık... Hepimizin Sam ve Frododan sonra dostluklarından bir şeyler çıkardığımızı tahmin ettiğim Legolas ve Gimlinin dönüşlerini anlatmak da bana düştü. Umarım beğenmişsinizdir, ne kadar sevgili Gimli_lotr ve Berilacın yazıları karşısında bunu çok kuru bulsam da!
Yazarken bu öykünün de değerli kütüphanemizin(!) güzel öykülerinden biri olarak kalmasını
ümit ettim. Kingfingolfine bir nevi esin kaynağım olduğu (ya da kabaca gaza getiren
kişilik;)) için ve sevgili silvester ile taniquetile destekleri için çok teşekkür ederim.

Dostluk, Barış ve Sevgiyle Kalmak Ümidiyle...
Ve...benim de bu yolda yürümeye cesaretim var!*

Aragorn ve diğerleri anısına... 1 Mart yaklaşırken...

"