Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

arelle göndermiş "
Shire takvimiyle 1482 yılıydı, yazdan kalma sıcacık bir gündü yine. Efendi Samwise yatağından doğruldu, eski neşesi pek kalmamıştı artık. Özellikle yılortası gününden sonra... Karısının, Gül'ünün ona son bir kez elveda dediği andan sonra... Ama onun kederi daha öncelere dayanıyordu. Can dostu, kendi hayatını verebileceği dostu Frodo, Bilbo'yla beraber denizin ötesine geçtiği zaman belki de hayatında ilk kez hissetmişti gerçek acıyı. Bunları düşündü Samwise, ayağa kalktı: "Evet yaşlı dostum, belki de benim de zamanım gelmiştir artık. Kim bilebilir ki? Ama Bay Frodo'nun ne dediğini hatırlıyorum da, evet benim zamanımın da geleceğini söylemişti. O zaman bugün elveda demek lazım gelir artık." dedi kendine. Kalktı bir çanta hazırladı ama içine hiçbirşey koymadı Kırmızı Kitap'tan başka... Yola koyuldu. Su'ya son bir kez baktı, yürüdü, yürüdü, yürüdü... Düşündü yolda nereye gidecekti, acaba gerçekten buralardan ayrılmayı istiyormuydu, ne yapacaktı? Hiç bir planı yoktu... Ayakları, kaderi onu nereye götürürse oraya gidecekti. İlk önce Kule Dağları'na gitti. Elanor'unu, kalbinin bir parçasını görmek için. Elanor'a :"Benim buralardan gitme zamanım geldi yavrum. Senin daha yapacak çok işlerin var. Öncelikle sana bunu vermem lazım. Kırmızı Kitap'ı al ve sakla. Belki de gelecekte adımızı kimse hatırlamayacak, belki de benim ve dostlarımın yaşadıkları sadece saçma masallar olarak anılacak ama olsun... Bu artık senin ve akrabalarının ellerinde oalcak, ona iyi bak. Sana gelince Elbereth'in ışığı hep kalbinde olsun kızım. Bilinmeyen yerlerde, bilinmeyen zamanlarda görüşürüz kim bilir?" dedi ve kızını alnından öptü. Kızı arkadan seslendi: "Baba dur! Nereye gidiyorsun?" Samwise cevap verdi: "Kederimi azaltacak yerlere, kaderimin çizilmiş olduğu yere yavrum. Elveda!" Ve arkasına bakmadan yola koyuldu. Gözlerinden bir kaç damla yaş süzüldü. Acılıydı. Ama artık hiç bir kuşkusu yoktu. O da gidecekti Batı'ya, en sevdiği Bay Frodo ve Bay Bilbo'nun yanına... Limanlar'a ulaştığında bir gemi hazırdı... Şaşırdı... "Elbereth adına, bu da ne?" dedi. Ama kimseye daha fazla soru sormadı. Gemiye bindiğinde hüzün gözyaşları, sevinç gözyaşlarıyla karışmıştı. Denizin kokusunu ilk kez içine çekti. Kederi silinip atılmış gibi geldi. Orta Dünya'ya son bir kez baktı... Güldü. "Elfler..." dedi... "Eskiden nasıl da merak ederdim onları. Şimdi onlarla beraber, hem de içlerinden en zarifleriyle yaşamaya gidiyorum." dedi... Uyuyakaldı sonra. Gözlerini açtığında bir parıltı vardı karşısında, çok güzeldi, anlatılacak gibi değildi. İyiliğin, saflığın, temizliğin parıltısıydı bu. "İşte..." dedi "benim yolculuğum da burada son buldu. Orta Dünya'da yaşayan herkese elveda!" Gemi limana yaklaştı. Daha sonra Efendi Samwise gemiden indi yürüdü ve gitti.

"