Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

Aragorn-2 göndermiş ""Selam dostlarım. iyisinizdir umarım. bakıyorum da uttp olayı almış başını gitmiş. hayret ki ben çevirdiklerimden bazılarını yollamamışım gördüğüm kadarıyla. işte size;

Glaurungun Gelişi

Glaurungun gücü ve kötülüğü hızla büyümüştü, gövdesi hantal ve devasa bir kütle haline gelmişti, Orkları kendisine toplamıştı ve artık bir Ejder-Kral olarak hükmediyordu, tüm Nargothrond diyarı ayaklarının altındaydı. Turambarın ormanda yaşadığı üçüncü yıl olan o yıl bitmeden önce, bir süreliğine barış içinde olan o topraklara saldırmaya başladı; çünkü Brethilde hala Üç Hanedanın sonuncusundan geriye kalan ve Kuzeyin gücüne kafa tutan insanların yaşadığı, Glaurung ve Efendisi tarafından çok iyi biliniyordu. Ve bu katlanılamaz bir durumdu; çünkü Morgothun amacı tüm Beleriandı boyunduruğu altına almak ve her köşesini araştırmaktı, böylece onun esareti altına girmemiş hiç kimse kalmayacaktı.

Böylece, Glaurung Túrinin nerede gizlendiğini tahmin etse de ya da o, kendisini izleyen Düşmanın gözünden o an için kaçmış olsa da, bu çok da önemli değildi. Çünkü sonunda Brandirin önerilerinin boşuna olduğu kanıtlanmıştı, ve Turambar için yalnızca iki seçenek kalıyordu, bulunana kadar hiçbirşey yapmadan oturmak, bir fare gibi sürülmek; ya da savaşmak için uzaklara gitmek ve kendini açığa çıkarmak.

Fakat Orkların gelişine dair haberler ilk olarak Ephel Brandire ulaştığında, uzağa gitmedi ve Nínielin yakarışlarına boyun eğdi. Çünkü o şöyle demişti: "Evlerimize henüz saldırılmadı, senin söylediğin gibi. Orkların çok fazla olmadığı söyleniyor. Ve Dorlas bana senin gelişinden önce de böyle çatışmaların olduğunu ve ormanadamlarının onları uzak tutacakalrını söyledi."

Fakat ormanadamları kötü bir duruma düşmüşlerdi, çünkü bu Orklar farklı bir türdendi, acımasız ve kurnazdılar, Brethil Ormanını istila etmek amacıyla geliyorlardı, daha önce olduğu gibi başka görevler için ormanın kenarından geçip gitmek ya da küçük grupları avlamak için gelmiyorlardı. Bu yüzden Dorlas ve adamları kayıplar vererek geri sürüldüler, Orklar Teigline vardılar ve ormanlarda dolanmaya başladılar. Dorlas, Turambara geldi ve ona yaralarını gösterdi, ve şöyle dedi: "Bakın, beyim, önceden sezdiğim gibi, yalancı barış artık bitti ve savaş zamanı geldi. Sen bize halkımızdan biri olmak istediğini söylememiş miydin? Bu tehlike seni de ilgilendirmiyor mu? Eğer Orklar topraklarımızda daha da ilerlerse, evlerimiz daha fazla gizli kalamayacak."

Bu yüzden Turambar ayağa kalktı, yeniden kılıcı Gurthangı aldı, ve çarpışmaya gitti; ormanadamları bunu öğrendiklerinde cesaretlendiler ve yüzlerce kişilik bir kuvvet oluşturuncaya kadar onun etrafında birleştiler. Sonra ormanın içinde avlandılar ve o civarlarda yaşayan tüm Orkları katlettiler, sonra hepsini Teiglin Geçişleri yakınlarındaki ağaçlara astılar. Onlara karşı yeni bir bölük geldiğinde, onu da tuzağa düşürdüler, Orklar hem ormanadamlarının sayısı hem de Kara Kılıçın dehşeti yüzünden şaşkınlığa düşerek geri döndüler, sonra sürüldüler ve çok büyük sayıda kayıp verdiler. Ormanadamları büyük odun yığınları oluşturarak Morgothun askerlerinin cesetlerini yaktılar, intikamlarının kapkara dumanı gökyüzüne yükseldi, rüzgar kara dumanı batıya taşıdı. Fakat bu haberleri Nargothronda ulaştıracak çok az sayıda Ork canlı kalabilmişti.

Glaurung öfkeyle doldu, fakat bir süre öylece bekledi ve bütün bu işittiklerini iyice düşündü. Böylece kış huzur içinde geçti, ve insanlar şöyle dediler: "Brethilin Kara Kılıçı çok yaşa, tüm düşmanlarımızı yendik." Níniel rahatladı, Turambarın böyle anılması onu çok sevindirmişti; fakat o düşünceler içinde oturdu ve yüreğine şöyle dedi: "Artık sınav çok yakın, ya gururum beni yüceltecek ya da tamamen yok edecek. Daha fazla kaçmayacağım. Turambar olarak kalacağım ve kendi irademle bu kötü kaderimi alt edeceğim aksi takdirde herşey biter. Fakat bitse de devam da etse, sonunda Glaurungu öldüreceğim."

Yine de huzursuzdu, yürekli adamlardan oluşan bir öncü grubunu uzaklara gönderdi. Çünkü gerçekte hiçbir söz söylenmemiş olsa da şimdi istediği şeyleri emredebiliyordu, sanki Brethilin efendisi gibiydi, ve kimse Brandiri önemsemiyordu.

Bahar ümit verici bir şekilde geldi, insanlar çalışırken şarkılar söylediler. Fakat o bahar Níniel düşünceler içine daldı, yüzü solgunlaştı ve rengini kaybetti, ve tüm mutluluğu sönüp yok oldu. Ve çok kısa bir süre sonra Teiglinin ötesine gitmiş olan adamlardan tuhaf haberler geldi, Nargothronda doğru uzanan arazinin ormanlarında çok büyük yangınlar vardı, insanlar bunun ne olabilecğini merak ettiler.

Çok geçmeden yeni haberler geldi: yangınlar kuzeye doğru yayılıyordu ve elbette hepsini Glaurung çıkartıyordu. Çünkü Nargothronddan ayrılmıştı, bazı görevler için yeniden harekete geçmişti. O zaman daha ahmak ya da daha umutlu olanlar şöyle dedi: "Ordusu yok edildi, en sonunda onun da aklı başına geldi ve şimdi geldiği yere geri dönüyor." Ve diğerleri şöyle dedi: "Ümit edelim de yanımızdan geçip gitsin." Fakat Turambarın böyle bir ümidi yoktu, ve Glaurungun kendisini aramaya geldiğini biliyordu. Níniel yüzünden düşüncelerini gizlemiş olsa da, gece gündüz şimdi ne yapacağına dair düşünceler içindeydi; ve bahar yaza döndü.

Bir gün dehşet içindeki iki adam Ephel Brandire döndü, çünkü Büyük Solucanın kendisini görmüşlerdi. "Bu gerçek, lordum," dediler Turambara, "şimdi Teigline yaklaşıyor ve hiçbir tarafa dönmüyor. Büyük bir yangının tam ortasında bekliyor, etrafındaki ağaçlardan dumanlar yükseliyor. Leş kokusu dayanılamayacak kadar kötü. Nargothronda kadar olan fersahlarca mesafede bıraktığı yıkım izi görülebiliyor, bize öyle geldi ki, ilerlediği yol değişmeyecek, doğruca buraya geliyor. Şimdi ne yapılabilir?"

"Az şey," dedi Turambar, "fakat yapılacak bu az şeyi daha önce düşünmüştüm. Getirdiğiniz bu haberler bana korkudan çok umut verdi, çünkü söylediğiniz gibi dümdüz ilerliyorsa ve yolundan sapmayacaksa, o halde güçlü yürekleri olanlar için bazı önerilerim olacak." Daha fazla konuşmadığı için adamlar meraklandılar; fakat yine de onun sarsılmaz duruşu onlara cesaret vermişti. 25

Teiglin nehri, Ered Wethrinden aşağı Narog kadar hızla akıyordu, fakat ilk olarak alçak kıyıların arasında, Geçişlerden sonrasına kadar, diğer ırmaklardan gelen sularla gücünü arttırıyor, Brethil Ormanının yer aldığı yüksek yaylaların etekleri boyunca kendine bir yol açıyordu. Buradan sonra, kayadan devasa duvarları olan derin vadiler arasında yoluna devam ediyordu, fakat yarık aşağıda iyice daralıyor ve su burada muazzam bir kuvvet ve gürültüyle akıyordu. Ve Glaurungun gittiği yol bu boğazların birinden geçiyordu, en derini değil fakat en dar olanıydı ve Celebrosun hemen kuzeyinde bulunuyordu. Bu nedenle Turambar üç kuvvetli adamı Ejderin hareketlerini izlemeleri için kayalıkların kenarına göndermişti; fakat kendisi Nen Girith şelalesine at sürecekti, oradan haberleri en hızlı şekilde alabilir ve uzak toprakları rahatlıkla gözleyebilirdi.

Fakat ilk olarak ormanadamlarını Ephel Brandirde toplayarak onlara şöyle konuştu:

"Brethilli İnsanlar, yalnızca güçlü bir yüreğin karşısında durabileceği ölümcül bir tehlike üstümüze geliyor. Fakat bu sefer sayımız bize avantaj sağlamayacak; kurnaz olmalı ve iyi bir talihin bizi beklemesini umut etmeliyiz. Eğer tüm kuvvetimizle tıpkı bir Ork ordusuna karşıymış gibi Ejdere karşı yürürsek, kendimize ölümden başka bir şey getirmeyiz ve tabii ki eşlerimizi ve akrabalarımızı da savunmasız bırakmış oluruz. Bu yüzden size burada kalmanızı ve savaşa hazırlanmanızı söylüyorum. Çünkü eğer Glaurung gelirse, burayı terk etmeli ve uzaklara dağılmalısınız, böylelikle bazılarınız kaçıp yaşamaya devam edebilir. Kuşkusuz, eğer yapabilirse, kalemize ve evlerimize kadar gelecek, yıkıp yok edecek, fakat daha sonra burada kalmayacak. Tüm hazinesi Nar¬gothrondda yatıyor, ve orada güven içinde yatıp büyüyeceği derin mağaralar var."

O zaman insanlar dehşete kapıldılar ve hepsinin yüzleri asıldı, çünkü Turambara güveniyorlardı ve ondan daha umut dolu sözler bekliyorlardı. Fakat o şöyle dedi: "Hayır, bu en kötüsü. Ve eğer tavsiyelerim ve talihim beni yanıltmazsa, böyle şeyler başımıza gelmeyecek. Çünkü yıllar boyunca kötülük ve kuvvette büyümüş olsa da, ben bu Ejderin yenilmez olduğuna inanmıyorum. Onun hakkında biraz bilgim var. Onun kudreti, bedeninin gücünden çok içinde yaşayan kötü ruhtan kaynaklanıyor. Ben henüz bir çocukken, Nirnaeth zamanında savaşmış kimselerden bana anlatılan bir hikayeyi duymanızı istiyorum. Orada Cüceler onun karşısında duruyorlarmış ve Belegostlu Azaghâl onu çok derin bir şekilde yaralamış ve Angbanda geri kaçırmış. Fakat burada Azaghâlınkinden daha keskin ve daha uzun bir kılıç var."

Ve Turambar Gurthangı kınından çekip çıkardı, başının üzerine kaldırdı, ve o an ona bakanlara Turambarın elinden gökyüzüne doğru sıçrayan bir alev görmüşler gibi geldi. Birden yüksek bir sesle haykırdılar: "Brethilin Kara Kılıçı!"

"Brethilin Kara Kılıçı," dedi Turambar: "bundan korkabilir. Şunu bilin: bu, Ejderin (ve denilir ki, tüm soyunun) kötü kaderidir, üstünü kaplayan zırh, demirden daha sert olsa da, altında bir yılanınki gibi yumuşak bir karnı var. Bu yüzden, Brethilli İnsanlar, şimdi bir şekilde Glaurungun karnını aramaya gidiyorum. Kim benimle gelecek? Güçlü kollara ve ondan daha güçlü yüreklere sahip adamlara ihtiyacım var."

Dorlas öne çıktı ve şöyle dedi: "Seninle geleceğim, lordum; çünkü bir düşmanı beklemektense onun önüne çıkmayı tercih ederim."

Fakat başka kimse çağrıya bu kadar hızlı yanıt vermedi, çünkü Glaurungun dehşeti üzerlerine sinmişti, ve onu gören gözcülerin anlattıkları hikayeler gün geçtikçe onu daha da korkunç gösteriyordu. O zaman Dorlas şöyle bağırdı: "Dinleyin, Brethilli İnsanlar, bu düşman karşısında Brandirin tavsiyelerinin boşuna olduğu şimdi çok daha iyi anlaşılıyor. Saklanarak kurtulamayız. Hiç biriniz Handir oğlunun yerini almayacak mı? Haleth Hanedanına utanç yaşattırmayın." Böylece yüksekteki bir koltukta oturan, topluluğun efendisi konumundaki fakat önemsenmeyen Brandir küçük görülmüş oluyordu, ve yüreği incinmişti; çünkü Turambar, Dorlasın sözlerine sessiz kalmıştı. Fakat Brandirin akrabası Hunthor ayağa kalktı ve şöyle konuştu: "İçinde kötülük gizli, Dorlas, böyle konuşarak efendini utandırıyorsun, o yüreğinin arzuladıklarını bacaklarını etkileyen felaket yüzünden yapamıyor. Bir dahaki sefere aynı şeyin senin başına gelmemesi için dikkat et! Ve nasıl onun tavsiyelerinin boşuna olduğunu söylersin, hiç uygulanmadılar ki. Siz, efendim, hiç ısrarcı olmadınız. Size Glaurungun Nargothronddan önce üzerimize geleceğini söylüyorum, çünkü yaptıklarımız bize karşı geldi. Fakat bu düşman gelmeden önce, izninizle Handir oğlu, Haleth Hanedanından biri olarak ben gideceğim."

Turambar şöyle dedi: "Üç kişi yeterli! Yanıma ikinizi alacağım. Fakat, lordum, sizi küçük görmüyorum. Bakın! Çok hızlı yol almalıyız, ve görevimiz kuvvetli bacakları gerektiriyor. Bence sizin yeriniz halkınızın yanı. Çünkü bilgesiniz, bir şifacısınız; ve belki de yakın zamanda bilgiye ve şifaya çok ihtiyaç duyulabilir." Fakat bu sözler, doğru da olsa, Brandirin fikrini değiştirmemişti, ve Hunthora şöyle dedi: "Git öyleyse ama benim iznimi bekleme. Çünkü bu adamın üzerinde bir gölge uzanıyor ve bu seni kötülüğe sürükleyecek."

Turambar gitmek için acele ediyordu; fakat elveda demek için Níniele geldiğinde, o üstüne sıkıca yapıştı ve acıyla göz yaşı döktü. "Daha ileri gitme, Turambar, sana yalvarıyorum!" dedi. "Kaçtığın gölgeyle savaşma! Hayır, hayır, kaçmaya devam et ve beni de yanında götür, uzaklara!"

"Níniel en sevdiğim," diye yanıtladı, "daha fazla kaçamayız, sen ve ben. Bu topraklarda kısılıp kaldık. Ve ben, bize arkadaşlık eden bu insanları geride bırakıp gidecek olsam bile, seni yaban topraklara sürükleyemem. Bu senin ve çocuğumuzun ölümü demek. Aramızda yüz fersah mesafe olabilir ve hala Gölgenin erişebileceğinden ötede bulunan topraklar var. Fakat yürekli ol, Níniel. Çünkü sana diyorum ki: ne sen ne de ben, bu Ejder ya da Kuzeyin herhangi bir düşmanı tarafından katledilmeyeceğiz." O zaman Níniel ağlamayı kesti ve sessizce çöküp kaldı, fakat ayrılırlarken verdiği öpücük soğuktu.

Sonra Turambar, Dorlas ve Hunthor ile birlikte hızla Nen Girithe doğru yola koyuldu, ve oraya vardıklarında güneş batıya ilerliyordu, gölgeler uzamıştı; gözcülerden son ikisi orada onları bekliyordu.

"Yeterince erken gelemediniz, lordum," dediler. "Çünkü Ejder geçip gitti, ve biz ayrıldığımızda çoktan Teiglinin kayalıklarına varmıştı, nefretle suyun öte yanına bakıyordu. Gece boyunca ilerliyor, yarın şafak sökmeden önce amacını gerçekleştireceğini sanıyoruz."

Turambar Celebros şelalelerine doğru baktı ve güneşin batmaya başladığını gördü, nehrin sınırları boyunca kara dumanlar yükseliyordu. "Kaybedecek zaman yok," dedi; "lakin bu haberler kötü değil. Çünkü onun etrafta gezineceğinden korkuyordum; kuzeye geçip Geçişlere ve tabii ki eski yola gelseydi, o zaman umudumuz yok olacaktı. Fakat şimdi öfkesi ve kötlüğü onu doğruca buraya sürüklüyor." Fakat böyle konuşsa da, derin düşüncelere daldı: "Yoksa böylesine kötü ve şeytani bir yaratık Geçişlerden uzak mı durur, tıpkı Orklar gibi? Haudh-en-Elleth! Finduilas hala benim ve kötü kaderimin arasında mısın?"

Sonra arkadaşlarına dönerek şöyle dedi: "Görevimiz bizi bekliyor. Biraz daha beklemeliyiz; çünkü bu durumda çok acele etmek, çok geç kalmak kadar tehlikeli olabilir. Akşam karanlığı çöktüğünde tüm gizliliğimizle olabildiğince sessiz Teigline gideceğiz. Fakat dikkatli olun! Çünkü Glaurungun kulakları gözleri kadar keskindir ve ölümcül elbette. Eğer farkedilmeden nehre ulaşırsak, yarıktan aşağıya inmeliyiz, ardından suyu aşıp onun harekete geçeceği yere varırız."

"Fakat daha ileri nasıl gidebilir?" dedi Dorlas. "Kıvrak olabilir, fakat o büyük bir Ejder, ve nasıl olur da bir kenardan aşağıya inip diğerinden tekrar yukarı tırmanabilir? Ve eğer bunu yapabilirse, bizim aşağıda köpüren suda ne gibi bir avantajımız olabilir?"

"Belki bunu yapabilir," diye yanıtladı Turambar, "ve tabii ki şayet yaparsa, bu bizim için felaket olur. Fakat ondan öğrendiklerimden ve şu an bulunduğu yerden dolayı bir umudum var, onun amacı bunu yapmak değil. Cabed-en-Arasın kenarına gelecek, senin de söylediğin gibi bir geyik Halethli avcılardan kaçarken buradan atlamıştı. Onun çok büyük bir gövdesi var, bence kendisini karşı tarafa fırlatmaya çalışacak. Bütün umudumuz bu ve buna güvenmek zorundayız.

Dorlas'ın yüreğindeki güç bu sözlerle eridi; çünkü tüm Brethil topraklarını herkesten daha iyi biliyordu, ve Cabed-en-Aras kesinlikle çok sinir bozucu bir yerdi. Doğu kıyısı oniki metrelik, çıplak fakat tepesinde bir miktar ağaç büyümüş olan sarp bir yamaçtı; diğer kıyı sarmaşık ağaçlar ve çalılıklarla örtülü, daha az sarp ve daha alçak olan bir bayırdı, fakat iki kıyı arasında su, kayaların içinden çılgınca akıyordu, cesur ve güçlü bir adam gündüz vakti sudan karşıya geçebilecek olsa da, gece böyle bir şeye cesaret etmek çok riskliydi. Fakat bu Turambarın önerisiydi ve ona karşı çıkmak fazydasızdı.

Bu yüzden günbatımında ayrıldılar, doğruca Ejderin üzerine gitmediler, fakat ilk olarak Geçişlere giden yolu aştılar; sonra, çok fazla uzağa gitmeden önce dar bir patikadan güneye doğru döndüler ve Teiglinin üzerinde bulunan ağaçların alacakaranlığının içinden geçtiler. 26 Ve adım adım, etrafı dinlemek için sık sık durarak, Cabed-en-Arasa yaklaştıklarında, yangının kötü kokusu burunlarına geldi, leş kokusu midelerini bulandırdı. Fakat herşey ölümcül bir sükunet içindeydi ve havada en ufak bir kıpırdanma yoktu. Doğuda ilk yıldızlar parıldadılar, soluk duman sütunları Batıdaki son ışığın karşısında dimdik ve dalgalanmadan gökyüzüne doğru yükseldiler.

Turambar giderken Níniel bir taş kadar sabit bir şekilde dikildi-fakat Brandir ona gelip şöyle dedi: "Níniel, korkman gerekene kadar en kötüsünden korkma. Fakat ben sana beklemeni öğütlememiş miydim?"

"Öğütlemiştin," diye yanıtladı. "Lakin bunun bana ne yararı dokunacak? Çünkü evlilik olmazsa aşk acı çeker."

"Biliyorum," dedi Brandir. "Lakin evlilik her şey demek değildir."

"İki aydır onun çocuğunu içimde taşıyorum," dedi Níniel. "Fakat onu kaybetme korkusu bundan daha ağir gelmiyor. Seni anlamıyorum."

"Ben de kendimi anlayamıyorum," dedi. "Lakin korkuyorum."

"Çok iyi teselli ediyorsun!" diye bağırdı. "Fakat Brandir, dostum: evli olayım ya da olmayayım, anne olayım veya olmayayım, korkum dayanma sınırının ötesine geçti. Kadersizliğin Efendisi kötü kaderiyle çarpışmaya gitti, ben nasıl burada kalır ve iyi ya da kötü ama geç gelecek haberleri beklerim? O belki de bu gece Ejderle karşılaşacak, ve ben geçecek o korkunç saatler boyunca nasıl sabredeceğim?"

"Bilmiyorum," dedi, "fakat o saatler bir şekilde geçmeli, hem senin hem de onunla birlikte gidenlerin eşleri için."

"Bırak onlar canları ne isterse onu yapsınlar!" diye bağırdı. "Fakat ben buradan gideceğim. Benimle efendimi bekleyen tehlike arasında millerce mesafe olmayacak. Haberleri almak için gideceğim!"

O zaman Brandir'in korkusu onun bu sözleriyle daha da derinleşti, ve şöyle bağırdı: "Eğer sana engel olmayı başarabilirsem seni hiçbir yere göndermeyeceğim. Çünkü böyle yaparak tüm öğütleri tehlikeye atmış oluyorsun. Eğer kötülük gelecek olursa aranızdaki uzun mesafe kaçmak için zaman kazandıracak."

"Eğer kötülük gelecek olursa, kaçmayı dilemeyeceğim," dedi. "Ve artık senin bilgeliğinin bir anlamı kalmadı, bana engel olamayacaksın." Ve Ephelin açık düzlüğünde toplanmış olan halkın önünde dikilerek şöyle bağırdı: "Brethilli İnsanlar! Burada beklemeyeceğim. Eğer efendim başarısız olursa, o zaman tüm umutlar boşa çıkar. Topraklarınız ve ormanlarınız tamamen yok edilir, evleriniz küller içindeki harabelere döner, ve hiçbiriniz ama hiçbiriniz kaçamazsınız. Bu yüzden niçin burada oyalanalım? Şimdi haberleri ve gelebilecek olan felaketi öğrenmeye gidiyorum. Benimle aynı fikirde olanlar peşimden gelsin!"

Onunla gitmek isteyen pek çok kişi vardı: Dorlas ve Hunthorun eşleri, sevdikleri Turambarla beraber gittikleri için ona katılmak istediler, diğerleri Níniele acıyıp ona yoldaşlık etmek istedikleri için; ve pek çoğu da Ejder hakkında söylenenler ilgilerini çektiği için, cesaretleri ya da ahmaklıkları (düşman hakkında az şey biliyorlardı) onlara tuhaf ve zafer dolu olaylar göreceklerini düşündürüyordu. Çünkü gerçekten Kara Kılıç öylesine yücelmişti ki, bazıları Glaurungun bile onu yenemeyeceğine inanıyordu. Bu yüzden büyük bir topluluk halinde, anlayamadıkları bir tehlikeye doğru hızlı bir şekilde yola koyuldular; çok az dinlenerek yol aldıkları için sonunda yorgun düştüler, gece çöktüğünde, Turambarın ayrılışından az bir zaman sonra Nen Girithe varmışlardı. Fakat gece soğuk bir danışmandır, çoğu ne kadar hızlı geldiklerini farkedince hayrete düştü; ve orada kalan gözcülerden Glaurungun ne kadar yakında olduğunu ve Turambarın gözü dönmüş amacını duyduklarında yürekleri ürperdi, daha ileriye gitmeye cesaret edemediler. Bazıları meraklı gözlerle Cabed-en-Arasa doğru baktı, fakat hiçbir şey göremediler, ve şelalelerin soğuk sesinden başka hiçbirşey duyamadılar. Níniel onlardan ayrıldı, vücudunu korkunç bir titreme esir almıştı.

Níniel ve ona eşlik edenler gittiğinde Brandir kalanlara şöyle dedi: "Nasıl küçük düşürüldüğümü ve tüm önerilerimin nasıl saygısızca geri çevirildiğini görün! Turambar sizin efendiniz olsun, zaten tüm yetkimi almış durumda. Çünkü şimdi ben hem efendiliğimi hem de halkımı terk ediyorum. Artık beni ne tavsiye ne de şifa için hiçbir zaman aramayın!" Ve sonra asasını kırdı. Kendi kendine şöyle düşündü: "Artık bana hiçbir şey kalmadı, Nínielin aşkı hariç: bu yüzden o nereye giderse, bilgece ya da ahmakça, ben de gitmeliyim. Bu karanlık saatlerde hiçbir şey önceden görülemez; fakat eğer yakınında olursam hala onu düşmandan uzakta tutmak için bir şansım olabilir."

Kısa bir kılıç kuşandı, daha önce nadiren böyle birşey yapmıştı, ve koltuk değneğini alarak gidebildiği kadar hızla Ephelin kapısını aştı, topallayarak uzun patika boyunca Brethilin batısına doğru gidenlerin ardından yürüdü"