Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

Elsa_ göndermiş "Uzun bir süre, ta ki daha fazla ilerleyemeyene, karanlık bastırana kadar Kuru Nehir in o taşlı kayalı yolunu takip ettiler. Yol onları bayırın üstüne doğru tırmandırdı ve sonunda dağın eteklerinde ki kayalıklara vardılar. Tuor yukarı doğru baktığında bu dağın daha önce gördüklerine hiç benzemediğini fark etti. Bu farklılıklardan biri de dağın her iki tarafında da boy sırasına göre dizilmiş gibi duran dimdik kayaların yükselmesiydi.. Gün batıp gölgeler vadiyi doldurduğunda Voronwe Tuor u Dimbar bayırlarında, karanlık bir mağaraya yöneltti. Sessizce içeri girdiler. Burada sessizce son azıklarını da tükettiler. Yorulmuş, üşüyorlardı yine de uyumadılar. Takvim Hisim ayının 18. gününü yani Ulmo tarafından Yazgı nın ve felaketin elinden kurtarılıp Turgon un ikametine; Echoriath kulelerine doğru çıktıkları yolculuklarının 37. gününü gösteriyordu.

Günün ilk ışıkları Dimbar ın sisli başından süzülmeye başladığında, Kuru Nehir üzerindeki yollarına yeniden çıktılar. Bir süre sonra nehir yatağı doğuya doğru döndü. Dimdik duvarlar ve önündeki sonu görünmeyen uçurum korkunç bir manzara oluşturuyordu. Dik kayalar ve dikenli çalılıkların yetiştiği bir bayır yükseliyordu. Bu çalılıkların içinde taşlık bir yoldan girdiler. Burası hala gece gibi karanlıktı. Durdular, geçişin iki yanından uzanmış çalılar üstlerinde bir çatı vazifesi görüyordu. Bazen bu çatı o kadar alçalıyordu ki Tuor ve Voronwe emeklemek zorunda kalıyorlardı.

Fakat sonunda, üstün gayretlerinin bir sonucu olarak, tepenin eteklerine vardılar. Orada bir giriş buldular. Dağın içinden gelen bir su sayesinde açılmış olan bu tünele girdiler. Hiç ışık yoktu, yine de Voronwe yoluna devam etti. Tuor sa elini onun omzuna koyarak ilerleyebiliyordu. Böylece bir sure kör karanlıkta adım adım ilerlediler, ta ki ayakları çakıl taşlarından kurtulana kadar. Sonra durdular ve derin bir nefes aldılar. Hava temiz kokuyordu ve onlara güç kattı. Ortalık çok sessizdi, suyun sesi bile duyulmuyordu. Tuor Voronwe nin şüpheye düştüğünü hissederek fısıldadı, Muhafız kapısı nerede? Yoksa cidden geçtik mi kapıyı?

Hayır dedi Voronwe, endişeliyim, zira hala karşımıza kimse çıkmadı, korkarım karanlıkta bir şeyler var.

Fısıltıları, yükseldi, genişledi ve çoğaldı , tavandan, görünmeyen duvarlardan mırıltılar, fısıltılar halinde yankılandı ve son buldu. Tuor, karanlığın içinde, Elf dilinde konuşan birilerini duydu. Önce, Noldor un yüksek lisanında bilmediği sözcüklerdi bunlar, sonra kulağına garip gelen bir lehçeyle Beleriand dilinde tekrarlandı.

Durun! Kımıldamayın, dost ya da düşman kımıldarsanız ölürsünüz.

Biz dostuz dedi Voronwe.

Öyleyse dediğimizi yapın

Söylenenlerin yankısı sessizliğin içinde kayboldu. Voronwe ve Tuor hareket etmeden durdular, zaman Tuor a ilerlemiyormuş gibi geldi, kalbi sanki daha önce bir tehlikeyle karşı karşıya kalmamış gibi, korkuyla doldu. Sonra ayak sesleri duyuldu, sanki bir Trol birliği o tarafa doğru geliyordu. Sonra aniden bir elf fenerinin ışığı yayılıverdi, ve Tuor dan önce Voronwe yi aydınlattı. Ve Tuor anladı ki, ışık üstlerinde olduğu sürece ne ilerleyebilir ne de kaçabilirdi.

Bir anlığına, ışığı gözlerine tuttular. Ve ses yeniden konuştu, yüzünüzü gösterin Ve Voronwe başlığını geriye doğru attı. Yüzü ışıkta parladı, bir mezar kadar sert ve kararlı görünüyordu. Tuor için bu güzel yüzü görmek bir mucizeydi. Ve Voronwe gururla konuştu; gördüğünün kim olduğunu biliyor musun? Ben, Fingolfin hanedanından, Aranwe oğlu Voronwe yim. Yoksa kendi topraklarımda unutuldum mu? Orta dünyanın ötesine yaptığım bu uzun yolculuktan sonra bile ben senin sesini hatırlayabiliyorum, Elemmakil.

Öyleyse Voronwe topraklarımızın kanunlarını da hatırlıyor olmalı. Dışarı çıkanlar, dönebilirler, ama yanlarında bir yabancıyı getirmemelidirler. Bu yüzden O kralın huzuruna ancak bir tutuklu olarak çıkabilir. Şimdi onu buraya getir.
Sonra Voronwe Onu ışığa yönlendirdi. Bu esnada zırhlara bürünmüş pek çok Noldor, karanlıktan çıktı ve etraflarını sardı. Ve Elemmakil, muhafızların komutanı, yaklaştı ve uzun uzun inceledi onları.

Bu senin için oldukça garip, Voronwe dedi, uzun süredir arkadaşız, neden şimdi beni seninle arkadaşlığımız ve kanunlarımız arasında bırakıyorsun? Eğer Noldor dan birini getirmiş olsan anlardım ama sen bir de tutup ölümlü bir insan getirmişsin. Artık asla buradan özgür bir adam olarak ayrılamayacak. Ve akrabalarından biri buna kalkışırsa, senin arkadaşın olsun olmasın onu öldüreceğim.

"Geniş topraklarda Elemmakil, pek çok tuhaf şey yaşadım, ve önceden tahmin edemediğim görevler üstlendim. Dedi Voronwe ve devam etti, Görevim, muhafızın kanunlarından önce gelir, ve beni ve Onu yalnızca Kral yargılayabilir. .

Sonra Tuor korkusunu yenerek konuşmaya başladı, Aranwe oğlu Voronwe ile geldim, çünkü O Suların efendisi tarafından, Suların ve Valar ın gazabından kurtarılarak, benim rehberim olarak seçilmişti. Fingolfin oğlu için Ulmo dan haberler getirdim, ve onunla konuşacağım.

Bu sözleri duyan Elemmakil, merakla Tuor a baktı. peki sen kimsin? Ve nereden geldin?

Adım, Tuor, Hador hanedanından Hurin akrabası Huor un oğluyum. Söylediğim bu isimler Saklı krallıkta bilinmiyor olamaz. Nevrast tan buraya büyük tehlikeler aşarak geldim.

Nevrast tan? dedi Elemmakil, İnsanlarımız ayrıldığından beri, orada yaşayan hiç kimsenin kalmadığı söylenmişti.

Bu doğru diye cevapladı Tuor, Vinyamar soğuk ve boş, oradan henüz geldim. Şimdi beni o eski salonları inşa edenin yanına götürün.

Bu karar bana ait değil. Dedi Elemmakil. Sana ışığa kadar öncülük edeceğim, orada seni Büyük Kapı nun Muhafızına teslim edeceğim.

Sonra Tuor ve Voronwe ikisi önlerinde üçü arkalarında beş muhafızın ortasında ilerlemeye başladılar. Düz bir koridordan yukarıya doğru ilerlediler, Tahminen bir kat yukarıya çıktılar. Burada tavandan soluk ışık süzülüyordu. Böylece, yüksek sütunlu, taştan yapılmış geniş bir kemere vardılar. Tahtadan yapılmış, demir çivilerle sağlamlaştırılmış, mazgallı kapının önünde durdular.

Elemmakil ona dokundu ve kapı yavaşça yükseldi. İçeri girdiler. Tuor kuzeyin dağlarında onca gezdiği halde hayal bile edemeyeceği bir koyaktan çıktıklarını gördü.

Birinci kapıyı geçtin, Ağaç kapıyı, dedi Elemmakil, Yolumuz burada. Acele etmeliyiz."