Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

elf_bolonor göndermiş "Bölüm1 Kısım 2

Batı Konak'ın Yarıkağzı adlı köyünde Karatok adında bir silahşör yaşardı.O diyarların en iyi kılıç kullananlarından biriydi. Bu ülkede gerçekten çok iyi silahşörler yetiştirirdi. Bu o ülkeye has bir özellikti. Ama bu özelliğinin yanında gizem doluydu. Gizli kalmış, unutulmaması gereken pek çok değer vardı orada. Şeytan Ovası denilen, kötülüğün vatanına en uzak yerdi. Şeytan Ovası bu büyülü diyarların en doğusunda yer alırdı. Batı Konak bu avantajını iyi değerlendiriyordu ve gerek kültürel açıdan gerekse güç açısından diğer ülkelerin bir adım önündeydi.

Doğusu güneyden kuzeye doğru uzanan Saman Dağları'yla, kuzeyi ise Tapınak ormanı ile çevriliydi. Güneyinde ise kimsenin bilmediği, ulaşamadığı engin deniz vardı.

Bundan çok uzun yıllar önce Saman Dağları'nın hemen ardındaki Solgun Yayla'da çok büyük bir savaş olmuştu. Karanlığın güçleri sınırlarını büyütüp tüm insanlığa eziyet eder hale geldiğinde Batı Konak'ıda sınırlarına katmak istemişti. Ama çok büyük bir dayanışma ve beraberlik örneği gösteren iyiliğin temsilcileri kurdukları muazzam orduyla galibiyete ulaşmışlardı. O savaştan sonra kötülük gücünü kaybedip şimdiki Şeytan Ovası'na sıkıştı.Ama etkisini bir çok yerde göstermeye devam ediyordu.

O büyük savaş sırasında yaşayan bir bilginin el yazmalarında şöyle yazıyordu:

"Kötülük yok edilemiyor.Tek çare ondan sakınmak. Belkide kaçmak. Kötü efendi Lombos'un orduları yeniden harekete geçtiler.Bu sefer kaçışımız olmayabilir. Ama bir çok söylenti kol geziyor. bunlardan biride güneyden kalkacak olan bir gemi. Bir elf gemisinden söz ediliyor, gelecek bir işaretle birlikte geçecek gemiden.Yolcularını bu diyardan alıp daha önce kimsenin görmediği başka yurtlara götürecekmiş. Ama ne işaretin ne olduğunu bilen var nede zamanını. Zaten fazla zamanımız kalmadı.

Yaklaşıyorlar. Kaçıp saklanmam gerek." Ve bu yazmalar zamanla efsaneleşti. Günler geçtikçe de unutulup gitti.

*

Karatok henüz gençti. Babasından kalan eski ama sağlam kılıcına ve aile geleneklerine bağlı bir insandı. Özgürlüğü sever ve pek konuşmazdı.Oldukça cesur ve korkusuzdu. İyi bir iz sürücüydü ve neredeyse bir Elf'in gözleri kadar iyi görebilen gözleri vardı.

Altınkoy'un düşman eline geçtiği haberi Batı Konak'a kadar ulaşmıştı. Şimdi Batı Konak'ın Hânı Dilirbey, orayı geri almanın yollarını arıyordu. Çünkü Altınkoy düşman elinde kalmaya devam ettiği sürece Manantu'nun gözü üzerlerinde olacaktı.Ayrıca batıdan doğuya doğru giden güvenli yolda kapanmış oluyordu.

Karatok doğruca Dilirbey'in yanına gitti. Dilirbey'in ikinci adamıydı Karatok. Ulay adlı muhafızından sonra en çok ona güvenirdi. Ulay ise sağ kolu denebilirdi Dilirbey'in.

Kısa boylu, kısa saçlı ve mert bir adamdı Ulay. Güçlü, kuvvetliydi. Batı Konak ordularına komuta ederdi.

Dilirbey, Ulay ve Karatok bir araya gelip konuyu uzun uzun görüştüler. Sonunda karar verildi. Önce Açık Diyar adlı, bu toprakların tam ortasında bulunan ülkeynin Hânına bir atlı gurubu gidecekti. Eğer Açık Diyar'ın hânı Yavşanbey'den savaş konusunda onay ve destek alınırsa Batı Konak orduları yola çıkacaktı. Geriye dönmenin olmayacağı bir savaş olacaktı bu.

Ertesi gün Dilirbey Karatok'a yanına beş kişi daha alıp yola çıkmasını söyledi. Gurup gece gündüz hiç durmadan yol aldı. İşleri oldukça aceleydi. Herşey en kısa yoldan halledilmeliydi. Nihayet ikinci günün akşamında Açık Diyar'a varabililer. Gerçekten çok güzel yerlerdi buralar. Yemyeşil, uçsuz bucaksız düzlükler, yer yer küçük tepecikler, geniş ormanlar ve ağaçlıklar, şirin köyler ve harika bir yerleşim planı. Herşey kusursuzdu bu ülkede. Önce ülkenin girişindeki dağlık alandan geçtiler. Küçük bir köyü geride bırakıp dağların eteklerinden dolaştılar. Önlerindeki upuzun çayırlıklarıda aştılar ve nihayet Kale Ağzı adı verilen o muazzam şehre ulaştılar. Gerçekten çok iyi bir mimari yapısı vardı Kale Ağzı'nın. Stratejik bakımdanda oldukça korunaklıydı. Şehir boydan boya yüksek surlarla ve kapılarla çevriliydi. Herhalde düşmanın en son ele geçirmek isteyeceği şehir bu olsa gerekti. Gece olmak üzereydi. Ayın diğer yüzü kadar karanlık bir havada, uğuldayan rüzgarın eşliğinde bir süre daha yol aldılar taş kaplı yoldan. Kimsenin uykuyu yada yorgunluğu düşündüğü falan yoktu. herkes işlerin bir an önce olmasını istiyordu. Bu sebeple zaman geç de olsa Yavşanbey'in konağına girip onu uykusundan ettiler. Konuyu açıkladıklarında Yavşanbey uykusundan uyandırıldığına hiç bozulmadı. Aksine Karatok özür dilemeye çalışonca onu susturup iyi yaptıklarını söyledi. Gerçi konağın girişinde nöbetçilerle biraz uğraşmışlardı ama olsun. Bütün gece Yavşanbey'le birlikte konuştular ve ortak bir karara vardılar. Yavşanbey kabul etmişti etmesine ama bir şartı vardı yinede. Altınkoy alındığı takdirde yönetime ortak olacaklardı. Karatok Dilirbey'in kendisine verdiği tam yetkiyle ve işin ciddiyetinin farkında olduğu için bu anlaşmayı sualsiz kabul etti. Ve sabahın ilk ışıklarıyla yola koyuldular. Gecenin ilerleyen vakitlerinde biraz da olsa uyuma fırsatı bulmuşlardı. Ama tabiiki üç gündür uykusuz olduklarından bunun pek önemi yoktu. Yorgunluklarına aldırmadan atlarına binip Kale Ağzı'ndan ayrıldılar. Yine durmaksızın yol aldılar. Ama bu sefer biraz daha hızlı.

Batı Konak'a ulaşıp Akyayla adlı idari birime geldiklerinde hazırlanmakta olan koca orduyu gördüler. Neredeyse tüm hazırlıklarını yapmışlardı. Askerlere yol boyunca yetecek kadar yiyecek dağıtımı, geceleri uyumak için tulumların ve minderlerin verilişi, hepsi yapılmıştı.

Karatok gidip Dilirbey ve Ulay'a herşeyi anlattı.

"O zaman derhal yola çıkıyoruz.Tüm hazırlıklar tamam nede olsa.Daha fazla kaybedecek vaktimiz yok!" dedi Dilirbey. Kapılar açıldı. Karatok kılıcını kontrol etti. Miğferini ve göğüs zırhını, eldivenlerini taktı. Son olarak Ulay'ın ona uzattığı kamayıda beline soktu ve dışarı çıktı. Kapılar açıldı. Kuleden iki uzun boru sesi geldi ve ordu yola koyuldu. Gerçekten yaya gitmek için çok tehlikeli bir yoldu bu.Ülkenin çıkışındaki Saman Dağları'nda yüzlerce goblin yaşıyordu. Ama bu kadar çok askere saldırabilecek kadar cesur muydu bu yaratıklar? Ayrıca yol boyunca tek durup dinlenilebilecekleri yer Çift Geçit adlı iki köprünün yakınlarında bulunan küçük bir ağaçlıktı.

Uzunca bir yürüyüşün ardından herkes yorulmuştu ama nihayet Çift Geçite varabildiler. Burada askerlerin çokluğundan dolayı köprüyü geçenleri bekleyenler bir mola fırsatı daha bulmuştu. Sonunda aşağıda coşkuyla nehrin gürültüsüne aldırış etmeden, usulca üzerinden geçti koca ordu. Artık çok az yolları kalmıştı ve Açık Diyarın sınırları içine girmişlerdi. Artık güvendeydiler.

Gün ağarmaya başlarken Kale Ağzının duvarları görünmeye başlamıştı. Nihayet Batı Konak ordusu, Kale Ağzı muhafızlarının izniyle içeri girmişti. Burada biraz daha dinlenebileceklerdi.

Manantunun olup bitenden henüz haberi olmamıştı. Ama bu olmayacağı anlamına da gelmiyordu. Bu sebeple herkes çok dikkatli davranıyordu. Çünkü Manantu gerçekten çok büyük bir ordu kurmuştu ve bu ordu orklardan ve insanlardan oluşuyordu. Bilindiği gibi orklar insanları sevmezler, hatta nefret ederler ama Manantu bunu da başarmış, orkları ve insanları aynı safa çekmişti. İşte bu sebepten çok güçlüydü. Bütün insanlığa ebedi huzuru vaat etmişti. Ama insanların çoğu buna aldanmamış yine kendi saflarında yer almışlardı.

Şimdi şüpheli tek bir şey vardı. Acaba Manantunun o büyük ordusu şu an Altınkoyda mıydı? Eğer öyleyse gerçekten işleri çok zor olacaktı. Ama bunu şimdilik kimse düşünmek istemiyordu. Herkesin aklında tek bir düşünce kol geziyordu. O yemyeşil, barış ve sevgi dolu, mutluluklar diyarı Altınkoyu düşman elinden kurtarmak!

Kim bilir yemyeşil kırlar, ağaçlar, ormanlar şimdi ne hale gelmişlerdi. Pırıl pırıl akan dereler belkide artık kapkara akıyordu. Bütün askerleri hırs kaplamıştı. Zafer sözleri veriyorlardı birbirlerine. Kalpleri cesaretle doluydu. Güneyi karanlığa gömülmekten kurtarmalıydılar...

*

Sonunda büyük gün gelmişti. Güneşin doğuşuyla birlikte borular üç kez üflendi ve Kale Ağzının kapıları açıldı. Uzun yürüyüş bir kez daha başlamıştı. Batı Konaktan gelen dört bin kadar askere Açık Diyardanda üç bin kişilik bir ordu eşlik ediyordu.

Altınkoya yaklaştıkça tedirginlik baş göstermeye başlamıştı. Hava sisli ve soğuktu. Belki biraz da soğuk. Ama yürüdükçe vakit geçiyor, hava aydınlanıp ısınıyordu. Siste dağılmıştı.Sonunda sığınabilecekleri alanları geride bırakıp açıklığa çıktılar. Bundan sonra daha dikkatli olmaları gerekiyordu. En ufak bir yanlış Manantunun gözcülerinin dikkatini çekebilirdi.

Hava ağarıyordu. Gece yine soğuk olacaktı besbelli. Ama içlerindeki ateş onların üşümesine engel oluyordu. Altınkoya yaklaşırken küçük bir ormanın yanından geçiyorlardı. Tam o sırada askerlerden birinin dikkatini bir şey çekti.

Orada bir şey var dedi asker. Karatok onun yanına gitti ve işaret ettiği tarafa baktı.

Hani nerede?

İşte efendim ağaçların arasındalar Karatok gözlerini iyice kısıp ağaçlara baktı.

Kahretsin bizi gördüler. Hızlanmamız gerek.

Artık olan olmuştu. Kıdemli askerlerden biri bir gurubu gözcüleri yakalamak için göndermeyi düşündüysede Karatok ona engel oldu.

Ormanı geçtikten sonra Yavşan Bey kollarını havaya kaldırıp iki yana açtı. Bu hareketle birlikte Batı Konak ordusu diğerlerinden ayrılıp başka bir yola saptı. Plan böyleydi. Umulmadık bir zamanda yan taraftan girecekti Batı Konaklılar. İlk birlik Altınkoy kapılarına ulaşmıştı. Ama garip bir şekilde ne bir gözcü nede okçular vardı. Acaba içerisi boşalmışmıydı?

Büyük bir topuz yardımıyla kapıya yüklenmeyi bekliyordu bir gurup asker. İşaret geldi ve topuzu kapıya çarptılar. Bir kez daha ve kapı yıkılmıştı. Hava karanlıktı ve içeride ne olduğu görünmüyordu. Bütün askerler açık kapının önünde bekleşiyordu. Korku ve tedirginlik vardı hepsinde. Bir işaret daha geldi ve kılıçlar çekildi. Önce dışarıda bekleyen okçular içerisini ok yağmuruna tuttular. Sonra kapı önündeki üç bin asker hızla içeri daldı.Karanlıkta birbirlerini kollayarak ilerlediler ama önlerine kimse çıkmadı. Kısa bir bekleyişin ardından çıtırtılar duyulmaya başladı. Herkes korkuyordu. Gecenin karanlığında düşman topraklarında apansız bekliyorlardı. Sesler artmıştı. Herkes kılıçlarını seslerin geldiği yöne doğrultmuş karanlıkta bekliyordu. En ufak bir harekette saldıracaklardı. Tekrar bir sessizlik oldu. Aniden büyük bir gürültü koptu. Üzerlerine doğru birileri koşuyordu. Kalabalık bir guruptu anlaşılan. İlk temasta öndeki sıra kılıçlarını savurdular. Acı içinde yere yuvarlanan askerlerin siluetleri görünüyordu. Biri panik içinde bağırıyordu. Durun, durun! Askerler durup kılıçlarını indirdiler......"