Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

silvester göndermiş "Rüzgar sertçe esip yüzüne vururken,düşünüyordu. Verdiğim karardan memnun muyum diye belki de defalarca sormuştu kendine,hayatında ilk defa verdiği bir karardan bu kadar endişe duyuyordu.İçini asıl kemiren şey ise,orada bir cüce olarak nasıl karşılanacağıydı.Herkesin babası Iluvatar tarafından bile yaratılmamıştı onlar.Nerdeyse bir kazaydı Orta Dünyada bulunmaları..Sevgili Auleydi babaları,diğerlerinden farklıydılar. Mağaraların derinliklerinde kendi halkıyla günlerini geçirirken,bunları hiç düşünmemişti Gloin oğlu Gimli.
Diğer halklara özellikle de Elflere karşı çok olmasa da bir düşmanlıkla yaşamıştı,içlerinden biriyle karşılaşana kadar...Legolasla tanışınca Elflere karşı düşünceleri tamamen değişmişti ama Elflerin onlar için ne düşündüklerini tahmin edebiliyordu.İnatçı,huysuz,dediğim dedik bir halk.. Sadece Elfler için geçerli değildi bu,neredeyse herkes böyle düşünüyordu.Elfler için ne düşünüyorlardı peki?Asil,zarif, iyi halk...Ama bu haksızlık diye geçirdi içinden.Hiç kimse cüceleri bunları söyleyebilecek kadar iyi tanımıyordu ki..Birbirlerini hep yanlış anlamışlar diye düşündü.Düşüncelerinden sıyrıldı bir an, gittikçe gözden kaybolan topraklara baktı, Pırıltılı Mağaraları düşündü.Sonra aklına Yüzük Savaşı, yaşadıkları maceralar ve arkadaşları geldi.Frodo ve Gandalfla karşılaşacaklardı.Merry ve Pippinin ufaklık halleri kalmamıştı.Sadece Yüzük için

değil,daha sonra kendi memleketleri Shire için de savaşmışlardı.Aragorn ise yıllar sonra hak ettiği yere gelip, en değerli hazinesi Arwene kavuşabilmişti.Cesur Boromir ise çok önce ayrılmıştı onlardan.Dostu Legolas yanındaydı zaten.Dostum diyordu şimdi ama ilk günlerde ona nasıl kızdığını hatırlıyordu hala..Yaptıkları tartışmaları,kendi halklarını savunmalarını hatırladı,gülümsedi.Ne kadar uzakta kalmıştı o günler,aradan yüzyıllar geçmiş gibi geliyordu Gimliye..Yorulmuştu,her ne kadar bunu kendine bile itiraf etmek istemese de bu sefer gerçekten yorulmuştu.Yaşadığı ve Gördüğü bu kadar şeyin arasında onu en çok şaşırtan şey ise bir Elfle, Legolasla bu kadar iyi dost olmalarıydı.Bu sadece kendisinin değil, kimsenin aklına gelmezdi.Lothloriendeki Elflerin sadece onun gözlerini bağlamak istediklerini hala unutmamıştı, o zaman çok kızmış ve utanmıştı ama şimdi sadece uzak bir anıydı.Lothlorieni düşününce aklına Galadriel Hanım geldi, içi mutlulukla doldu.Zaten Hanım,onların yaptıklarını tamamen unutturmuştu Gimliye, ona karşı olan kibar davranışlarıyla.Galadrielin ışıl ışıl yüzünü, sözlerini,zarifliğini düşündü.Eli yavaş yavaş cebinde duran kristalden yapılmış,ufak bir şişeciğe gitti..Şişeciği çıkarıp,içindeki,güneşte altın rengi ışıklar saçan üç saç teline uzun uzun baktı..Saçlar kristalden daha çok parlıyordu sanki..Gimli, Orta Dünyada Galadriel Hanımı ve ülkesini görebilmiş ilk cüce ,hatta belki de onun saçından üç tel alabilmiş ilk varlık olmanın verdiği gururla şişeciği dikkatle yerine koydu.Şişeciği yerine koyar koymaz,eski karamsar düşünceleri gelip aklına ve yüreğine çöreklendi...Orta Dünyada mı kalmalıydım diye düşündü yine.Korkuyordu, evet korkuyordu. Legolasın kendi halkından bir çok kişiyle karşılaşınca onu unutmasından,orada kendinden bir kişi bile olmadan yapayalnız yaşamaktan korkuyordu.Belki de gerçekten kalması daha iyi olacaktı ama bunu Legolasa söyleyemezdi çünkü onunla gitmeyi kabul ettiğinde çok sevinmişti.Legolasın yüzü aklına gelince aniden durdu Gimli. Geleceğimdeyince çocuk gibi aydınlanan yüzünü,gözlerindeki sevinci, ışığı ,heyecanı düşündü.Birden bir şeyden emin oldu.Legolas onu asla bırakmazdı, unutmazdı.Emindi Gimli, Legolas hep onun yanında olacaktı.Zaten Aragorn Biz birbirimize sadık kaldığımız sürece Kardeşlik bozulmayacak dememiş miydi?Legolas sadık,dürüst, her zaman güvenilecek bir dosttu.Gimli birden önünde uzanan masmavi, engin denizden ne kadar hoşlandığını fark etti.Yüreği umutla doldu.Cüce de,Elf de, İnsan da olsalar kötülüğe karşı tek bir beden olmamışlar mıydı?Birlikte savaşmamışlar mıydı?Huzurlu bir şekilde yerine oturdu.Ne olursa olsun gidecekti Gimli,kararını vermişti, dönmeyecekti..Kutlu Diyarda ağaçların arasında Legolasla yürüyecek, yıldızların altında eski hikayelerin ezgilerini dinleyecekti.Son kez kafasını çevirip,artık neredeyse görünmeyen Orta Dünyanın topraklarına baktı, orada kalan arkadaşlarına içinden veda etti..Bir daha da kafasını ondan yana çevirmedi çünkü yüreği, babaları Aulenin memleketine, Batıya, umuda dönmüştü....

#Bu yazıyı yazmamda bana hep yardımcı olan,fikirler üreten ELENTARY ablama ve yazıda kullandığım sözün sahibi ANGELIC'e çok teşekkürler....
"