Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

ELENTARY göndermiş " .....Yüzü çok zarif ,uzun saçları altından bir nehir gibiydi.Gümüş kemerli beyaz giysileri içinde ince ve uzundu,ama güçlü görünüyordu.Çelik gibi sertti;kralların kızıydı.Böyle gördü Aragorn ilk kez gün ışığında Rohan Hatunu Eowyn'i ve onun zarif olduğunu düşündü,zarif ve soğuk ;tıpkı henüz erginliğe ulaşmamış soluk bir bahar sabahı gibi .Kadın da aniden onun varlığını fark etti.Kralların uzun boylu varisi ,geçen bir çok kışla bilgeleşmiş ,gri pelerinli,gizli ama kadının hissedebileceği bir güç taşıyan biriydi.Bir an için taş gibi hareketsiz durdu sonra aceleyle dönerek gitti.
Ve böyle başladı zarif ama mağrur Eowyn'in Aragorna olan aşkı.Ancak Aragornun kalbi ve sevgisi çok uzun zamanlar önce mühürlenmişti.Ve Eowyn Aragorn için saygı duyulacak bir kral kızından daha öte bir şey değildi.Eowyn bunu bilmeden sevdi Aragornu.Bu içten içe büyüyen bir aşktı.Reddedildiğinde ölümü tercih ettirebilecek bir aşk.Aragornun taşıdığı güç ve bilgeliği o kadar derinden hissetmiştiki Eowyn Onun sevgisinden daha güçlü bir sevgi hissedemezdi içinde..Kötü günlerin başlangıcında Aragorn Ölüler Yoluna gittiği zaman arkasından atılmak ;Onu durdurmak hiç değilse onunla gitmek istemişti.Herkes Doğudaki kötülüğe karşı savaşırken ,helede O gidenlerin dönmediği bir yolda ilerlemekteyken duramıyordu Eowyn .Duramazdı.
Tek çaresi vardı.bu savaşta yer almak ve belkide bu reddedilişi en az onur kırıklığı ile sonlandırmak.Bu ölüm onun için bir ödül olacaktı.Zarif ama mağrur Eowyn'in acıları böylece dinecekti.
.....Tüm hayallerini kaybetmiş ve sonunda hayatta en çok sevdiği üç erkekten birini yitirmişti.Diğeri ise zaten asla onun olmamıştı.Kendisine doğru uzanmakta olan Nazgulün kafasını bedeninden ayırırken bunları düşünüyordu.Buçukluğun son bir hamleyle Nazgul efendisini neredeyse ayaklarının ucuna kadar eğilmeye zorlamasıyla Kara süvarininde işini bitirdi.Her şey bitti diye düşündü.Ama o yapabileceğinin en iyisini yapmıştı......

.....Yine Onun sesi ile gözlerini açtığında Şifa evlerindeydi.Ağabeyi Eomerde başında bekliyordu.Mutluydu ama bunun geçici olduğunu biliyordu.Babası kadar sevdiği Kral Theoden'in ölümü zaten yeterince onu sarsmıştı.Ve belkide gelecek kara günler onu bekliyordu.İyileşmiş ölmemişti.Mutlulukla kabulleneceği bir ölümü elinden almıştı O.Ama devam eden savaşa katılıp ölmeyi yine kafasına koymuştu o.Üstelik artık hayatta değer verdiği iki erkekte oradaydı.Belkide ölmeden onu son bir kez görebilirdi.
Kralın görevlendirdiği vekilharcın oğlu durdurmuştu onu.Faramir gözlerinin içine bakarak kalmasını istediğinde karşı koyamamıştı. Çok inatçı olduğunun düşünülmesinden korkmuşmuydu? Bunu kendide bilemiyordu.Ve günler böylece geçti.
Her gün doğuya bakarak Onu düşünüyordu ama Onun dahada uzak olduğunu hissedebiliyordu.Artık o kalbin kendisi için kapalı olduğunu anlamıştı.
Bu arada günleri Faramir ile geçmeye başlamıştı.Belkide gelecek için endişe ederken iki kişi olmak tek başına olmaktan daha kolaydı.Faramirin kendisine olan ilgisini hissediyor ,ama belirsiz bir karmaşa içinde sürükleniyordu.Kara günlerin bitip ağabeyinin onu yanına çağırması bile huzurunu sağlayamadı.Engelleyemeyeceği bir sonun yaklaştığını biliyordu.
.....Ancak o gece içinde daha farklı hisler vardı.Karşısında saatlerdir ona en içten gözlerle bakan genç adam kalbini yeni bir ışıkla doldurmuştu.Ve yazgısının onunla olacağını anlıyordu artık.Onun evlenme teklifinide bu hisler içinde kabul etti.Gerçektende onunla mutlu bir hayat süreceklerdi.Çünkü ikiside bunu hak eden insanlardı.
Peki ya bir zamanlar içini dolduran o büyük aşka ne olmuştu?Bir anda uçup gitmişmiydi;yada bir aşk diğerini hemen bir anda silip atabilir miydi?Yeryüzünde yaşayan insanların en ulusunu,en soylusunu bir anda unutabilmek mümkünmüydü?
Kalbini dolduran aşk yavaş yavaş çekilmişti damarlarından.Şifa evlerinde geçirdiği günler bunun en büyük sağlayıcısı olmuştu.Gömmüştü onu Eowyn.Kalbindeki en derin uçurumlardan birinin dibine, bir çukura... Anılmayacak hatırlanmayacaktı.Tıpkı imkansız hayallerin unutulup silinmesi gibi...Belkide uzun yıllar sonunda -artık acı vermediği zamanlarda- hatırlayacak,ancak bu uzak bir anı olarak kalacaktı.Belkide hatırlamak bile istemeyecekti.O zamanlar duyduğu hislerin,içinde ezilişini;kalbinin paramparça olduğu günleri bir-iki saniye olsun düşünmeye dayanamayacaktı......
Eğer beni sevmiş olsaydı neler olurdu diye sordu Eowyn.Bu soruya kendi içinden gelecek cevebı dinlemedi bile.Şu an gayet mutluydu zaten.İthilien prensi olan eşi Faramir onu büyük bir aşkla seviyordu.Ve kendisi de verebileceği tüm sevgisini ona vermişti.Belki ilk aşkı kadar coşkulu değildi sevgisi daha dingin bir aşktı.Damarlarında hızla akıp; tüm hücrelerini birkaç saniyede dolaşmıyordu ama,tatlı bir huzurla vücuduna doluyordu.Gözleri uzaklarda bir şey ararmışçasına gezinirken güneşin ilk ışıkları parlıyordu.
Çok uzaklarda belli belirsiz seçilebilen Minas Tirith'in ak kulelerine baktı ve ''her şey geçmişte kaldı'' dedi kendi kendine.Yüzü hala çok zarif;,uzun saçları altından bir nehir gibiydi hala.İnce, uzun ,ama güçlü görünüyordu.Çelik gibi sertti.Kralların kızı ve bir prensin karısıydı artık O.....

Gözlerinizi yıldızlardan fazla uzak tutmayın kimbilir belkide geleceğiniz oradadır...Sevgiler...

Not.yazımın oluşmasında etkisinden dolayı Silvester'a teşekkürler...
"