Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

Anonim göndermiş "(Burada bu çalışmama benzer hikayeler görünce bende kendiminkini koymak istedim tamamen bana özgüdür ulaşmak isteyen arkadaşlarım için mail adresim alttadır şimdiden teşekkür ederim...)

Atların toynaklarının boğucu gürültüsü altında, her zaman bana sadık kalan ve binbir güçlükte bile beni terk etmeyen atım Toygarın eğerinde, uçsuz Rohan bozkırlarında sessiz ve bir o kadar da hızlı bir şekilde kuzeye; tüm Rohan halkının sımsıcak yuvaları olan, güneşli gökyüzünün altında Altın Konakın ışıltılarla parıldadığı Edorasa gidiyorduk.

Geceki hengamenin verdiği yorgunlukla ve ülkemizin, topraklarımızın içinde bulunduğu belirsizlik ve tehdidi hissedercesine sessiz ve tedbirli sürüyorduk atlarımızı.Bir gece önce bir gurup Orkun Emil Muil dağlarının batı duvarından topraklarımıza indikleri haberini aldık.Pekte dostça görülmeyen bu durumu anlayabilmek için hemen silahlanıp sürdük atlarımızı.Çok hızlı yol almamıza rağmen orkları gece çok geç saatlerde, uçsuz bucaksız, engin Fangorn Ormanı kıyısında kıstırdık ve beklemeye koyulduk.Sabaha karşı an, ve amansız bir saldırıyla bu hilkat garibelerinin hepsini kılıçtan geçirdik.Son anda kaçmaya çalışan (galiba gurubun lideriydi) irice bir Urug-Haiyi tam Fangorna dalacağı sırada komutanımız Eomerin yanında ben ve uzun yıllardır silah arkadaşım olan Beoda ile yakaladık.Çok seri ve hızlıydı.Fakat komutan öyle sert ve isabetli bir mızrak fırlattı ki yaratık ormanın ilk ağaçlarının sınırına yığıldı kaldı.Daha sonra bu kara leşleri savaş alanından toplayıp, ormana yakınca bir tepeciğe yığdık ve bir güzel yaktık.Derler ki burada daha sonra ne bir bitki yetişmiş ne de bir çiçek açabilmiş.Kısa bir soluklanmadan sonra tekrar yola koyulduk.
İçinde bulunduğumuz durumu sanki bütün doğa biliyormuşçasına etrafta bir kuş sesi duyuluyor, ne yanımızdan kaçışan bir hayvan veya canlı görüyorduk.Oysaki eskiden o şen günlerde buralarda büyük çiftlikler kurulur, köylüler hayvanlarını besler, bereketli mahsullerini huzur içinde toplarlardı.Duyulan tek ses atlarımızın gümbürtüsünün dışında, sert ve soğuk esen rüzgarın taşlar arasında çıkardığı insanı ürküten o ıslıkları ve tıslamalarıydı.Evet gerçekten dünya değişiyordu.Bunu havada, toprakta hissetmemek mümkün değildi.
Bozkırın bu çekilmez, derin sessizliğine inat ilerledikçe ilerliyor, çok uzaklarda her ne kadar çok seçilmese de Ak Dağların heybetli, vakur, çatallı zirvelerinin sisler ve puslar içinde yavaş yavaş yaklaşmakta olduğunu görebiliyorduk.Güneş daha tepeden ineli birkaç saat olmuştu ki yorgunluk bu büyük orduyu çepeçevre sarmaya başladı.Derken o anda zamanın tüm karanlığına inat, capcanlı ve dupduru, kar beyazı küçücük bir derecik imdadımıza yetişti.Dere o kadar heyecanlı ve aceleci bir şekilde akıyordu ki önce Karçayına ordan da Ulu Anduin nehrinden denize olan bu büyük yolculuğunu sanki hemencecik bitirmek için canatıyordu.Onun bu ferahlatan ve
rahatlatan güzelliğiyle hepimiz biraz olsun dinlenme fırsatı bulduk.Neşelendik; sanki o çok eskilerde kalmış gibi hissettiğimiz mutlu günlerden bir anı yaşamış gibi huzur bulduk.
Üzerinde nice zaferlerin yaşandığı ulu ülkemizin bu hoş yerinden ayrıldıktan sonra, toprağı daha sert bir bölgeye gelmiştik ki yapısını daha çok büyük bir kayanın oluşturduğu yüksekçe bir sırtı tırmanmaya başladık.Gurubun en başını Komutan Eomer, silahtarı Keorl, sancaktar kardeşler Gilrod ve Gunrod bulunmaktaydı.Sırtı aşıp oldukça pürüzsüz, yuvarlak ve irice bir taşın yanından dolanıp, nispeten toprağın daha yumuşak olduğu bir alandan geçiyorduk ki arkamızdan gelen bir sesle bütün gurup bir anda irkildik.
Tam o anda gözlerim gurubun en başındaki Komutan Eomere ilişti.Garip bir merak ve kuşku vardı bu sert askerin yüzünde.Sol yanındaki sancaktara seri birkaç emir verdikten sonra tüm orduyu tam gerisin geriye, sesin geldiği yöne doğru çevirdi.İlerledik, ilerledik, ilerledik.Yaklaştıkça bu sesin nerden geldiğini anladık.Bize tam olarak Kuzeyden ne haberler var? Rohan Süvarileri! diye seslenmişti.İşte ordunun tam ortasında, mızraklarımızın tam ucunda, giysileri zamanla oldukça yıpranmış bir adam duruyordu.Bu tuhaf görüntüsüne inat oldukça sert ve olgun bir yüz, çok derin ve anlamlı bakan bir çift simsiyah gözlere sahipti. Bizi asıl şaşırtan bu adamın yanında, çocukken masallarda isimlerini duyduğum altın saçlı, oldukça zarif, omzunda ucu yere kadar değen huş ağacından yapılmış, işlemeli bir yay ve iki kısa kılıç taşıyan bir elf ile, sakalları dizlerine kadar gelen, çelik gibi gözlerle bizleri neredeyse delip geçecek kudrette bakışlar fırlatan, homurdandıkça homurdanan bir cüce vardı.Onların giysileri de oldukça yıpranmış görünüyordu.Hepsinin de omuzlarında daha önce bir benzerini daha görmediğim, grili yeşilli neredeyse toprak renginde pelerinleri vardı.Bu pelerinler boyunlarının hemen altından, gümüş rengi oldukça güzel yaprak biçimi verilmiş broşlarla tutturulmuşlardı.Bunlar o kadar yakınlarından geçmemize rağmen onları fark edemememizi açıklıyorlardı.
Komutan yaklaştı ve sordu;-Kimsiniz? Ülkemizde böyle umursamazca nereden gelip nereye gidiyorsunuz? Elindeki çift yüzlü, oldukça zarif ve sağlam görünen, işlemeli gümüşi çelikten baltasını komutana doğru çevirerek söze atıldı cüce ;-Bana kim olduğunu söyle ki sana kim olduğumu söyleyeyim at efendisi? Bu ani cevap karşısında birdenbire bir ölüm sessizliği kapladığı herkesi.Bütün askerler kınlarındaki kılıçlarını gevşeterek ve ellerindeki mızraklarını titreterek komutanlarından gelecek o ani emri bekleyerek sus pus oldular.Olaylara her zaman soğukkanlı yaklaşan ve ağırlığını da hiddetini de daima koruyabilen Eomer aynı ciddiyette ve tavırda ağır ağır atından inerek cüceye yaklaştı ve;
Boyun cüce! Eğer yerden biraz daha yüksekte olsaydı, onu gövdenden anında
ayırırdım! Derken elf hiçbirimizin görmeye dahi yetişemeyeceği şimşek gibi bir hızla sadağından bir ok alıp yayına yerleştirdi ve komutana doğrultarak ;-Elinizi kaldırmadan düşer kalırdınız, dedi.
Bu çıkış karşısında hiçbirimizin hiddetlenmemesi mümkün değildi.Fakat bunlarda çok farklı bir durum vardı.Bunu hepimiz anlamıştık.Belki de o an bir şey yapmamamızın tek sebebi buydu.Derken adam elfe anlayamadığım bir dille bir şeyler söyledi ve eliyle elfe yayını indirmesini işaret etti.Komutana dönerek Ortak Lisanda ;-Ben Aratorn oğlu Aragorn.Bu cüce Dağaltı Halkından Gloin oğlu Gimli (elfi işaret ederek) bu ise Orman Halkından Legolas.Dün gece buradan geçen bir gurup orku takip ediyorduk.Ancak yetişemedik, çok hızlıydılar.İki arkadaşımızı tutsak etmişlerdi.Onları kurtarmayı umut ediyorduk(Devamı Gelecek)

By Sağlam Samet
jon_turk3255@hotmail.com
"