Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

lady_of_lorien göndermiş "
Şimdi anlatacağım bu hikâye zamanımızdan oldukça eskiye ait. O zamanlar, insanların dünyayı keşfettiği zamanlardı. İnsanlar, gemileri ve silahları ile batıya doğru yola çıktıklarında neyle karşılaşacaklarından haberleri yoktu. Azgın okyanusu geçtikten sonra, bu güne kadar görmedikleri bir sisle karşılaştılar. Ama pusulaları sayesinde geçtikleri sisten sonra muazzam güzellikte bir ada gördüler. Orası elflerin bu dünyadaki son sığınağıydı.

Öyle muazzam bir yerdi ki. Yemyeşil ağaçlarla dolu yüksek dağlar adayı çepeçevre sarıyordu. İçeriye geçit yoktu ve kumsal olarak adlandırılabilecek bir yer de yoktu. İnsanlar sadece bu kadarını görüyordu. Ama asıl harikalar içerdeydi.

Dışardan denize dimdik inen dağlar içeriye doğru tatlı bir meyille iniyordu. Ortası ovaydı. Yamaçlarda beyaz taşlardan yapılmış evler vardı. Ortası ekin alanıydı. Ovaya doğru akan dereler kanallarla ayrılmış ve bir yeraltı ırmağı yardımıyla denize ulaşıyordu. Elfler dışarıya çıkış için ırmağın yanına yollar yapmış ve nöbetçi koymuşlardı. Ama bu yol uzun zamandır kullanılmıyordu. Dışarıya çıkanlar insanlar tarafından yakalanmış ve bir daha geri dönmemişti. Bu nedenle kimse dışarı çıkmıyordu. Ama onlar içerde de mutluydu. Kendi yarattıkları dünyada kendilerini en mutlu edecek şekilde yaşıyorlardı. Müzik yaparak, yeni taşlar üreterek, eğlenceler düzenleyerek.

İnsanlar biliyordu. Daha önce yakaladıkları elfleri inanılmaz işkencelerle öldürürken ağızlarından bu dünyada bir yurtları olduğunu ve ulaşılamaz olduğunu öğrenmişlerdi. Elfler 1.80 boylarında, beyaz tenli, mavi veya gri gözlü, siyah saçlıydılar. Oldukça yetenekliydiler. Onları köle pazarlarında oldukça iyi fiyata satabilirlerdi.

Bu arada dağlardaki gözcüler gemilerin geldiğini söylemişlerdi. Kraliçeleri ise bu durumu görmüş ve 2 ay öncesinden askerleri toplatmış ve ok, yay, mızrak üretimine başlamışlardı. Kraliçeleri bu dünyanın en güzeli ve bilginiydi. Saçları herkesin aksine sapsarıydı. Gözleri mavi, teni beyaz ve uzun boyluydu. Ama kraliçe mantıklıydı. İnsanları ellerindeki silahlarla asla yenemezlerdi. Bunun için onlarla konuşmaya karar verdi. Yapacakları başka bir şey yoktu. Hazırlandı. Üzerine Lorien`de yapılanlardan olan bir gri bir pelerin aldı. Parmağına yüzük taktı. Eline de fener niyetine cam bir şişe içine doldurulmuş su aldı. Su özeldi. Suyun içine yıldız ışıkları hapsedilip, sindirilmişti.

Gizli geçitten geçerek insanların gemilerine gitti. İnsanlar onu görünce ürktü. Gri pelerini sayesinde birdenbire ortaya çıkmış ve insanları adeta şok etmişti. Sarı saçları ve güzel yüzüyle adeta bir melekti. İnsanlar onu melek zannedip, önünde eğilmişlerdi. Ama onun dağların ardındaki yerden geldiğini öğrenince adayı ele geçirme hırsları arttı. Eğer dağların ardında böyle insanlar(!) yaşıyorsa kim bilir orası ne güzel bir yerdi. Ama kraliçeleri bunu amaçlamamıştı..." Kraliçeleri asla bunu yapmazdı... Onun asıl amacı insanların gerçek güçlerini öğrenmek ve eğer yapabilirse onları geri dönmeye ikna etmekti. Ama insanlara ne kadar dil döktüyse de ikna edemedi. Hem gözünü para ve güç hırsı bürümüş olan insanları nasıl ikna edebilirdi ki? Onların tek amacı para, güç ve servetti. Sonra oradan uzaklaştı. Yavaşça, sakince, göze batmayarak... Geri geldiğinde izlenimlerini halka anlattı. İnsanları asla kendi güçleri ile yenemezlerdi. Ama halkı ilk defa ona karşı çıktı. Yurtlarını asla bırakmayacaklardı. Onlar burada yaşıyorlardı. Asla kaçmazlardı. Kraliçeleri bu durumu kabul etti. Aslında halkıyla içten içe gurur da duydu.

Savaş zamanı geldi. Kraliçeleri yalvardı. Eğer insanlar bu adada var olan yapıları, halkını, ürettiklerini ele geçirirse bu bir felaketti. Çünkü bu ada elflerin son sığınağı idi ve bu dünyada ürettikleri son şeyler burada idi. Harika giysiler, dünyada eşi olmayan ama elflerin eski günlerde yaptıkları ile karşılaştırılamayacak mücevherler, mimari harikalar... Bu yapılamazdı. Eru'ya yalvardı. Bir kurtuluş olmalıydı. Numenore'yi hatırladı. Halkına bulduğu çözüm yolunu anlattı. Onlar da kabul etti. Çünkü halkı artık Aman'a, kutlu diyara gidemeyeceklerini biliyordu. Düşman -yani insanlar- adayı çepeçevre sarmıştı. Artık savunma da yapmıyorlardı. İlk insanoğlu geçiti aştığı anda ada batmaya başladı. Kraliçe ve halkı korkmuyordu. Ne de olsa burada ölünce kutlu diyarda bedenlerine tekrar kavuşuyorlardı. Kraliçe mutlu ve halkıyla beraber refah içinde yaşadığı adaya son defa baktı ve kendini sulara bıraktı. Adanın sonu ise böylece geldi.

İnsanlara ne mi oldu? Adaya çıkanların hepsi boğuldu. Kalanlar -yani gemidekiler- ise bu olaya inanamıyordu. Bu adaya ''Atlantis'' adını verip arkalarına bile bakmadan kaçtılar. Geri de ise bu dünyada insanlarla beraber nefes alan son elflerin batık ve ulaşılmaz yurdunu bıraktılar..."

Ps: Bu yazıyı siteye ilk üye olduğum zaman göndermiştim. Fakat acemiliğin bir sonucu olsa gerek yazıyı ikiye bölme gereksizliğini göstermiştim =)"