Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

LordDarkness göndermiş " Taş Kale birçok ismin sonsuzluğa kavuştuğu ve birçoğunun da uğruna hayatta kaldığı bu yer Birçok kahramanın kanlarıyla sulanmış olan bu kutsal yerin surlarında oturuyorum şimdi. Sorguluyorum, bunca acıyı, kederi ve bunca ızdırabı Düşünmeden edemiyorum, burayı canları pahasına savunanları, tereddüt etmeden bazı uzuvlarını buraya feda edenleri ve gözlerini kırpmadan burada ölenleri. Ölüm belki düşünüldüğünde bir bitiş gibi gelir insana ama uğrunda öldüğün şey buna değerse bir başlangıçtır ölüm ve de çoğu zaman güldürmeyecek bir insan şakası gibidir.

Suçlarından ve sorumluluklarından arınmış saf bir ruhun özüne olan yolculuğu gibi.

30 kişiydik, ne eksik ne fazla.Tam 30 kişiydik, o koca saldırıya karşı gelen, Kimimiz askerdi kimimiz vatansever sade. Hepimiz ölmeye hazırdık ve dahi kahramanca savunmaya vatanın her köşesini. 30 taş yürekti orayı Taş Kale yapan. Yüreklerimizle taşlaşmıştı o gece
Ne gecenin karanlığı nede elimizdeki çeliklerin soğukluğunu hissediyorduk. Tek duyabildiğimiz düşmanın ayak sesleri ve savaş nidalarıydı. O ses cümbüşü içerisinde hala rüzgarın o saf esintisini seçebiliyorduk. Rüzgar kulağıma fısıldıyordu, fısıldıyordu o ölümsüz ezgilerini

Çarpışan cengaverler, sarmışlar etrafımı
Cesurca, yılmadan, korkusuz savuruyorlar kılıçlarını.
Karanlıkta bir ışık, yol gösteriyor bize
Gözlerin göremeyeceği, hissedeceği yüreklerin
Aydınlatacak olan yükselen yeni göğümüzü

Gördüğüm sadece kan ve çelik değil şimdi
Görebiliyorum yüreklerdeki ateşi
Parlayan gözler çevrilmiş üstüme
Yakarıyorlar coşkulu türkülerini
Kıvılcımlar uçuşuyor yüreklerde ve bileklerde

Kılıcımı savururken aklımda bir tek şey var şimdi
Ölecek miyim acaba acı dolu ve kederli
Acaba alacak mı yanına "Tanrım" bizi
Vatanım için korkmuyorum ölmekten
Göğüs geriyorum bu pis ve paslı kılıçlara sessiz ve derinden.

Perilerin kulağıma fısıldadığı bu sözler bir yana dursun. Artık çok yorulmuştuk ve neredeyse şafak vakti yaklaşmak üzereydi. Etrafıma baktığımda yerde yatan birçok aşina surat görüyordum. Ve o an fark ettim ki bu dayanışmanın ta kendisiydi. Kadim cüceler, yüce elfler ve biz insanların dayanışması Omuz omuza savaşıyor, omuz omuza ölüyorduk. Bir an gene sorgulamak istedim ama hayır kaybetmek üzereydik

...

Bir adım yetmişti geçmem için karanlıktan gerçeğe. Gerçek dediğim şey aslında ne gülünçtü. Az önce terk ettiğim sadece ölümdü, beslemiştim onu ve doymak bilmeyen iştahını. Başı sonu belli olmayan şaşırtmacalı bir oyuna renk katmıştım beklide. Kılıcımı o pörsümüş, değersiz vücuttan çıkartırken sadece bir parça seğirme ve bolca kan vardı oysaki. Dizleri üstüne çökmüş; kafasız, kolsuz, bacaksız ve hatta paramparça olan bedenlerden birisiydi işte. Gerçektende gerçeklik bu muydu, yoksa her şeyim ve hiçbir şeyim gibi büyük bir yanılgıdamıydım yine bilemiyordum. Sanki aklımın o ihtişamlı kapısı sonsuza dek sürgülenmişti, her şeye mantıklı cevaplar bulan ben artık kendime bile yanıt veremez olmuştum. İşte asıl gülünç olan buydu. Bir adımdı beni buraya getiren evet karanlıktı öbür tarafı ve ben aydınlıkta dikilmeme rağmen hala delicesine karanlıkla boğuşuyor ve kaybediyordum. Bir ayak boyuydu az önceki kıyımı fark ettiren bana. Peki ne oluyordu dersiniz? Acaba kahin haklımıydı..Acaba beklenen şey kapıda mıydı? Off saçmalık..

O an sanki bu sorularla aklımın meşgul edilmesi gerekiyordu ve zihnim bir karanlık girdabı tarafından yutuluyordu. Birden çok tiz bir ıslık sesi bu beynimdeki kara bulutları dağıttı ve ince bir ip gibi yüzüme çalınan esinti beni kendime getirdi.
Az önce çalkantılı sularda boğulan zihnim, artık kurtulmuş ve bana eğil komutunu vermişti. Tüm benliğimle eğildim o an, hem gelen kılıç darbesinden hem de bu gereksizlikten sıyrıldım ve tekrar bir ayak boyu geri dönmem gerektiğini anladım

(geçen senelerde oynadığım bir frp senaryosunda bard karakterimin ağzından yazılmış bir günlüktür kendileri..)"