Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

white-lady-of-rohan göndermiş "Biraz uzun zaman geçti üzerinden gerçi, ama yazın ilk bölümünü yolladığım yazının ikinci bölümü hazır :) Buyrun okuyun. Umarım beğenirsiniz. Yorumlarınızı bekliyorum....

Geniş çayırlar boşalıncaya, tek bir atlı kalmayıncaya kadar öylece durdu Eowyn. Rüzgar saçlarını dalgalandırıyor, güneş berrak yüzünü aydınlatıyordu. Kafası türlü düşünceler ile karmakarışıktı. Bir yandan geride kalmanın üzüntüsünü yaşarken, bir yandan babası gibi sevdiği Kralı yeniden ayakta, dimdik bir savaşçı olarak görmenin sevincini yaşıyordu. Bütün atlılar gözden kaybolunca içini çekti ve kapılara doğru yürüdü.
İçeri girdiğinde Büyük yemek masası toplanıyordu. Bir kap alıp suyla doldurdu ve suyu kana kana içti. Boş kabı masaya geri bıraktı. Artık Konak kendisi dışında boştu. Grima da gitmişti. Şehir çok sessizdi, çünkü bütün erkekler savaşa gitmiş, ve bütün kadınlar korkudan evlerine kapanmıştı. Bir tedirginlik sardı Eowynin içini. İlk defa Edorasın bahçeleri bu denli boştu, bu denli sessizdi etraf.
Eowyne aylar gibi gelen günler boyunca kimseler görülmedi Edoras topraklarında. Eowyn altı gün boyunca sessizce oturdu Konakta. Eowynden başka kimse açmadı Konakın kapılarını. Eowyn ise arada sırada merdivenlerin önüne çıkıyor, uzaklara bakarak atlıların görünmesini bekliyordu. Zaman ona nispet yaparcasına çok yavaş geçiyordu. Dayanılmaz saatler geçmek bilmiyor, her anını onları düşünerek geçiriyordu. Çok yalnızdı Eowyn. Mutsuz ve yalnız.

Ve sonunda bitmek bilmez saatlerin sona yaklaştığına dair bir haber aldı. Eowyne birkaç haberci gönderilmişti Kral tarafından. Dunharrowa geleceklerini söylüyorlardı. Eowynden de gelmesini istemişti. Bu haberler Eowynin kalbine bir ışık tuttu sanki. Yeniden mutluluğu hisetti. Demek savaş kazanılmıştı. Yola çıkmak için hazırlandı. Belki içgüdüsel olarak belki de ihtiyacı olacağını düşündüğünden kılıcını ve zırhını da aldı. Yorucu bir yolculuktan sonra Dunharrow topraklarına vardılar.
Dunharrowda sabırsızlık içinde, beklediği kişilerin gelmesini bekledi. Ve sonunda beklediği an geldi. Altıncı günün öğleden sonrası, kalabalık bir atlı grubuna ait olduğu belli olan sesler doldurdu Dunharrow topraklarını. Eowyn ise bu sesleri herkesten önce duymuştu. Günlerdir kulağına çalınan en güzel sesi...
Uzun beyaz eteğini toplayarak Kapılara doğru koştu. O Kapılara vardığında atlılar da varmıştı.
-Aragorn! diye seslendi. Aralarından biri kafasını çevirip Eowyn Hanıma baktı.
Arathorn oğlu Aragorndu bakan kişi. Evet, Eowyn yanılmamıştı. Aragorn Eowyne doğru yürüdü. Yanına gelince Eowyne şöyle dedi.
-Selamlar hanımefendi. Eowyn ise Aragorna gülümseyerek şöyle karşılık verdi.
-Selam Arathorn oğlu Aragorn. Sizi tekrar sağ salim görmek çok güzel. dedi. Aragornla birlikte gelen atlılara göz gezdirdi.Peki, ya ağabeyim ve Kral nerede? dedi tekrar Aragorna bakıp. Gözleri endişeli bir şekilde açılmıştı.
-Onlar geriden geliyor hanımefendi. Yarın burada olacaklardır. diye cevap verdi Aragorn gülümseyerek.
-Ah tamamen unutuyordum! dedi Eowyn atlılara dönerek. Ve ilk defa Aragorndan gözlerini almasının şaşkınlığı sonucu gelen kişilere neden dikkat etmediğini hayretle merak etti. Gelenlerin herbirinin kudreti gözlerinden okunuyordu. Belli ki hepsi Aragorn gibi Kudretli beylerdi. Aragorn Eowynin amacını anlamış gibi kıza dönerek:
-Bu kişiler benim yoldaşlarımdır. dedi Kuzeyden gelen Dunedaindir onlar.
Eowynse atlılara dönerek lafını devam ettirdi.
-Beyler, aç olmalısınız. Bırakın Eowyn sizlere elinden geldiğince lezzetli bir sofra sunsun. diyerek Kralın evine doğru yönlendirdi onları. Hemen bir sofra kurulmasını buyurdu. Kısa bir süre içinde sofra kurulmuş, yemekler masanın üstüne dizilmişti bile.Hepsi büyük masaya oturdular. Bir yandan yiyip içiyorlar bir yandan Eowyne Theoden gittiğinden beri olanları anlatıyorlardı. Eowynin zaferleri duydukça gözleri ışıldıyordu.
Ve Eowyn şöyle dedi:
-Beyler, yorgunsunuz, ve bu gecelik aceleyle elimizden geldiğince hazırladığımız döşeklerde yorgunluğunuzu atarsınız. Fakat yarın sizler için daha iyi yerler bulunacaktır.
Ancak Aragorn şöyle cevap verdi:
- Hayır hanımefendi, bizim için zahmete girmeyin! Eğer bu akşam geceleyip yarın kahvaltı edebilrisek bu bize yeter. Çünkü çok acil bir görevle gidiyorum; sabahın ilk ışıklarıyla yola koyulmamız gerek.
Biraz üzülmüştü Eowyn, ancak gülümseyerek şöyle dedi:
-O halde beyim, yolunuzdan bu kadar mesafe uzaklaşıp sürgündeki Eowyne haber getirmeniz çok büyük bir incelikti.
-Aslında hiçbir insan böyle bir yolculuğu kayıp sayamaz. dedi Aragorn;Yine de hanımefendi, eğer gideceğim yol beni Dunharrowa getiriyor olmasaydı buraya gelmezdim.
Eowyn duyduğu cevaptan hoşlanmayarak, O halde beyim, dediYolunuzu şaşırmışsınız; Tapanvadiden ne doğuya ne güneye hiç yol gitmez; o yüzden geldiğiniz yoldan dönseniz fena olmaz.
Yo hanımefendi. Dedi Aragorn yolumu şaşırmadım; çünkü ben siz daha doğup bu toprakları şereflendirmeden önce bu topraklarda yürümüştüm. Bu vadiden çıkan bir yol var ki bende o yolu tutacağım. Yarın Ölülerin Yolundan gideceğim.
Elinde tuttuğu çatal ve bıçak gürültüyle elinden tabağına düştü. Birden masadaki herkes dönüp ona baktı, gürültü üzerine. Eowyn bir an duyduklarına inanamadı, Aragorna çarpılmış gibi baktı, yüzünün rengi atmıştı. Ama ağzını açmadı, diğerleri gibi sessiz kaldı. Elleri titriyordu. Ama sonunda dayanamadı:
-Fakat Aragorn, dedi, Ölümü aramak mı senin görevin? Çünkü o yolda bulacağın bu. Onlar canlıların geçmesine izin vermezler.
-Benim geçmeme izin verebilirler, dedi Aragorn En azından bunu göze alacağım. Başka hiçbir yol işime yaramaz.
-Fakat bu delilik, dedi hala duyduklarının etkisinde olan Eowyn. Artık her tarafı titriyordu ve konuşurken gözlerini alamadığı adamdan ayrılacağı düşüncesi gitgide içini sarıyordu.Çünkü buralarda şanlı şerefli, güçlü kuvvetli öyle adamlar var ki, insana ihtiyaç olunca onları alıp savaşa götürebilirsiniz ama gölgelere sokamazsınız. Burada kalıp ağabeyimle at sürmeniz için yalvarıyorum size; çünkü o zaman hepimizin içi ferahlar ve umudumuz daha fazla olur.
-Bu delilik değil hanımefendi, diye cevap verdi Aragorn, Eowynnin artık solmuş olan gözlerinin içine bakarak. Daha önce karalaştırılmış bir yoldan gidiyorum ancak beni izleyenler kendi özgür iradeleriyle geliyorlar; eğer şimdi burada kalıp Rohirrimle at sürmeyi dilerlerse bunu yapabilirler. Fakat ben Ölülerin Yolunu tutacağım, gerekirse tek başıma.
Bir daha konuşamadı Eowyn, içi kederlenmişti ve bu yüzüne oldukça yansıyordu. Ne yediğinin farkında olmadan birkaç lokma attı ağzına, ancak boğazından geçmedi lokmalar. Çevresindekiler onun için için azap çektiğini görebildiler. Yemekler bitince kalktılar ve Eowyn Hanımdan izin istediler, çünkü çok yorgundular ve ertesi gün erken saatlerde yola çıkmaları gerekliydi.

Gece vaktiydi. Eowyn odasındaydı, yatağına uzanmış Aragornun ona son sözlerini düşünüyordu. Senin yerin Halkının yanında demiş ve Eowynin onunla birlikte at sürmesine izin vermemiş, onu yanına almayı reddetmişti. Yarın onu son görüşüm olacak diye düşündü, ve bu düşünceyle birden ağlamaya başladı. Aragorna öylesine derinden bağlanmıştı ki ondan ayrılmaya dayanamazdı. Evet, kararını vermişti, savaşa gidecekti, gerekirse izinli, gerekirse kaçak olarak. Artık umudu kalmamıştı Rohanın Ak Hanımının.
Bütün gece ağladı, bir an bile uyumadı. Saatler geçmek bilmedi, ama Rohan Hanımının göz yaşları dinmedi. Sonunda gün ağırınca yataktan kalktı Eowyn ve zamanın geldiğini hatırlattı kendine. Belki bu gün, onu son görüşüydü...
Zırhını giyip kılıç kuşandı ve odasından çıktı. Bir kupaya şarap doldurup, tam yolcular ayrılmak üzereyken veda etmek için yanlarına gitti. Gözleri yanıyor, bacakları onu taşımak istemiyordu sanki. Bütün bölük hazırdı, atlarının üstünde Aragornu bekliyordu.
Aragornun yanına gelince elindeki kupayı dudaklarına götürüp, hızlı gitmelerini temenni ederek içti. Sonra kupayı Aragorna uzattı. Aragorn ise içerek şöyle dedi:
-Hoşça kal Rohanın Hanımı! Sülalenizin kısmetine içiyorum; size ve tüm halkınıza.Ağabeyinize şöyle deyin: Gölgeler ötesinde yine karşılaşabiliriz!
Bunun üzerine yakınlarda bulunan Gimli ve Legolasa Eowyn ağlamış gibi geldi; böylesine sert, böylesine mağrur birinde bu daha da keder verici duruyordu. Ewoyn ise son şansını kullanarak şöyle dedi:
-Aragorn gidecek misin?
-Gideceğim.
-Peki senden istemiş olduğum gibi sizinle at sürmeme izin vermeyecek misin?
-Vermeyeceğim hanımefendi dedi Aragorn ama bunu çok büyük bir üzgünlükle söylediği her halinden belliydi.Çünkü bunu Kralın ve ağabeyinin izni olmadan kabul edemem; onlar da yarına kadar gelmeyecekler. Fakat her saati, hatta her dakikayı sayıyorum. Hoşça kal!
Bunun üzerine Eowyn hayatı boyunca birine ilk defa böyle bir şey yaparak dizleri üzerine çöktü ve şöyle dedi:
-Yalvarırım sana!
Sanki güneş kaybolmuş, gökyüzü kararmıştı aniden. Hava birden soğumuştu sanki, öyle ki atlarının üstündeki Dunedain ürperdi. Hepsinin yüreğini bir acı sarmıştı, böylesine mağrur bir hanıma nasıl bir şeyin diz çökertebileceğini düşündüler. Aragornun ise yüreği paramparça olmuştu. Önündeki güzeller güzeli kız, sırf onunla savaşa gidebilmek için yalvarıyordu. İşte o andan itibaren Aragornda anladı, Eowynin sevgisini. Bu o kadar büyük bir sevgiydi ki, insan bir daha geri alamayacağı bir şeyi feda etmekten kaçınmıyordu. Eowyn Hanım savaşa gelmek isteyerek canını feda ediyor, hatta en korkunç rüyalarından bile daha korkunç olan Ölülerin Yolundan onunla geçmek istediğini söylüyordu. Eowynin gözlerinden kararlılığını okudu Aragorn. Ancak kendisinin de bir seçim yapması gerekiyordu.
-Hayır hanımefendi, dedi Aragorn ve kızı elinden tutarak yerden kaldırdı. Sonra kızın elini öptü, eyerine atladı ve atını sürdü gitti; arkasına da bir daha bakmadı.
Fakat Eowyn, ellerini iki yanda sıkmış, taştan yontulmuş bir heykel gibi durdu ve onlar Ölülerin Kapısının bulunduğu kara Dwimarbergin yani Hayaletli Dağın dibindeki gölgelere karışıncaya kadar onları seyretti. Bu sırada gözlerinden sicim gibi akan yaşlar beyaz elbiselerini ıslatıyor, içine işliyordu. Gözden kaybolduklarında döndü, kör biri gibi tökezleyerek odasına çekildi. Gün boyu bir daha çıkmadı.

İşte o anda Eowyn Hanımın yaşadığı gibi bir acıyı yeryüzündeki hiç bir insan yaşamamıştır. İnsanın bazı güzellikler uğruna feda etmesi gereken şeyler vardır, bunlardan bir de kendi canıdır. Ancak size bunun için izin verilmezse, ve sevdiğiniz insanlar korkmadan canını feda edecekse, o andan itibaren umudunuz da kalmamıştır. Sevdiklerimizi kaybetmekten büyük umutsuzluk var mıdır? Bu yazıyı yazarken bir kez daha Eowynin yaşadıklarını aklımdan geçirdim, ve şu anda yaşamakta olan hiçbir insanın bu acılara onun gibi göğüs geremeyeceğine bir kez daha inandım...
Sevgiyle kalın :) :)

"