Yuzuklerin Efendisi / Turkiye LOTR / Turkey

Gelaek_ göndermiş "Banyodan aceleyle çıkmıştı. Acele ediyordu çünkü en sevdiği program vardı o gece. Hemen kırmızı bornozunu giydi ve odasına gitti. İçerden televizyonun sesi geliyordu. Bu onu daha da hızlandırdı. Odasına girer girmez saate baktı. Oh saat daha yediydi, programın başlamasına daha yarım saat vardı. Sakin sakin giyindi ve bu yarım saati bilgisayar başında geçirmeye karar verdi. Yeni oyun almıştı o gün ve en azından bir kere denemek istiyordu. Bilgisayarın başına oturdu ve düğmesine bastı. Bilgisayar açılırken iyice bir gerindi.
O gün çok yorulmuştu, eve voleybol antrenmanından gelmişti. Ertesi gün de maçları vardı. Eğer bu maçı kaybederlerse şampiyonluk şansları yok olurdu. Zaten güçsüz bir takımdılar. Şampiyonluk onlara iyi prestij ve iyi para kazandıracaktı. Gerindikten sonra gözü saate takıldı. Tahta çerçeveli saat sekiz buçuğu gösteriyordu... En sevdiği programın bitiş saati... Hayretler içerisinde salona gitti. Televizyonda o şovun bitiş jeneriği oynuyordu. Tam kızmak üzere annesine döndüğü anda ailesinin orada olmadığını gördü. Ortada kimse yoktu. Ama annesinin sigarası tablasındaydı. Kardeşinin hep yere attığı vazo da oradaydı. Ama bir dakika, bu vazo kırmızıydı, kan kırmızısı. Onlarda sadece yeşil bir vazo vardı, kırmızı yoktu ki. Birden aklına bunun kan olabileceği geldi. Bir çırpıda attı bunu kafasından. Ne aptaldı, ailesi ölür müydü hiç.
Ailesini aramaya başladı. Bütün evi dört beş kere dönmesine rağmen bulamadı. Tam komşuya gidip gitmediklerini anlamak için oturma odasından geçip kapıya gidecekti ki ailesini buldu. Oturma odasında yerde kan içinde yatıyorlardı.

--------------------------------------------------------
Terler içinde uyandı. Hala bilgisayarın başında oturuyordu. Hemen kalktı içeri gitti ve baktı. Ailesi yerinde duruyordu. Sakinleşmeye çalıştı. Kendine durmadan Bir rüyaydı, geçti gitti. diye mırıldanıyordu. Odasına gidip bilgisayarın başına oturdu. Saate baktı: yedi buçuk. Bilgisayarı kapattı ve salona gitti.
Gözlerine inanamıyordu. Ailesi yine ortada yoktu. Korku içinde oturma odasına gidip baktı. Ailesi orada değildi. Rahatladı. En azından şimdi elinde dört ölü değil, dört kayıp vardı. Hemen gidip komşulara sordu. Ailesi hiçbirinde değildi. O da polisi aradı. Hiç güvenmiyordu polise ama başka çaresi de yoktu. Polis onun da beklediği gibi Bulunca size haber vereceğiz. Merak etmeyin, bize güvenin. şeklinde bir cevap verdi.
Salona gitti ve televizyonun karşısına oturdu. Kanalları durmadan değiştiriyor ama endişesini saklayamıyordu. Hiçbir şekilde içini rahatlatamıyordu. Telefonun başına gitti ve koçunu arayıp ertesi günkü maçta oynayamayacağını söyledi. Koçunun dediklerini dinlemeden telefonu kapattı ve kapıyı açıp çıktı.
Sokaklarda boş boş geziniyordu. Ne yapacağını bilmiyordu. Yapabileceği her şeyi yapmıştı ama sonuç alamamıştı. İçinde bir şeyler hala yapmadığı bir şeyler, denemediği seçenekler olduğunu fısıldıyordu ona. Ama o hiçbir şey anlamıyordu. Eve gitmeye karar verdi. Bir taksi tuttu ve cebinde kalan son parayı da ona harcadı.
Eve girdiğinde salonun ışığını, ve televizyonu açık buldu. Umutla Anne, baba. Diye bağırarak salona girdi ama orada değildiler. Sonra oturma odasından bir gıcırtılar duydu. Oranın sandalyeleri hep gıcırdardı. Hemen oraya koştu ve gözlerine inanamadı. Ailesi oradaydı. Hemen seslendi onlara ama birden korkmuştu. Bütün ailesi birden ona avına saldırmak üzere olan bir kurt gibi pis pis sırıtmışlardı çünkü.

------------------------------------------------------
Tekrar uyandı. Bu sefer sabah olmuştu. Ertesi gün oldu herhalde. Diye düşündü. Ama uyandığına emin olamıyordu. Çantasını toparladı ve evden çıktı. Ailesi evde mi diye bakmamıştı çünkü bakamamıştı. Tekrar bir şey olacak diye korkuyordu. Hem zaten maç vardı. Koç erkenden gelmelerini söylemişti.
Antrenman alanına gittiğinde kimse yoktu orada. İlk geldiğini düşündü. Ama yarım saat sonra hala ilk geldiğini düşünmüyordu. Gitti görevliye sordu.
Amca bugün burada maç yok muydu?
Deli misin yavrum, voleybol sahasında maç olur mu?
Futbol maçı değil amca, voleybol maçı.
Voleybol maçı da mı oluyor?
Evet amca, evet. Şimdi sen onu boşver benim sorumu cevapla. Bugün burada iki takım voleybol oynayacak mı, oynamayacak mı?
Yok evladım, bugün oynamayacak. Ama dün oynandı.
Kim yendi amca?
Kırmızılılar yendi evladım. Bunu hala neden soruyorsun anlamıyorum ama...
Kırmızılılar mı?
Evet.
Emin misin amca?
Evet yavrum, evet. Öf, sıkboğaz ediyorsun adamı.
Yıkılmıştı. Tek şampiyonluk şansları da gitmişti. Çaresiz eve döndü. Eve girdiğinde kahvaltı hazırdı. Hemen oturdu, yemeye başladı. Nasıl olsa çok acıkmıştı. Yemeğini bitirince, Ellerine sağlık. demek için annesini aradı, ama boşuna. Ailesi yine ortadan kaybolmuştu. O sırada telefon çaldı. Telefondaki adam karakoldandı. Ailesinin bulunduğunu söylüyorlardı. Ama o polisi rüyasında aradığını hatırlıyordu. Gerçekte aramamıştı ki hiç.
Hemen karakola gitti. Orada onu arayan adamı aradı. Karakoldaki görevliler böyle birinin olmadığını, onların dalga geçilmemesi gereken önemli bir işleri olduğunu söylediler. O artık delirdiğini düşünmeye başlamıştı ki, onu arayan adam geldi.
Buradan buyurun lütfen.
Ailemi görebilir miyim?
Aileniz mi? Ha şu aileniz. Onları aslında buraya getirmedik. Sadece nerede yaşadıklarını bulduk. Buraya gelmek istemediler.
Adresini alabilir miyim?
Tabii. Buyurun.
Adam kağıda bir şeyler karaladı ve çocuğa verdi. Çocuk:
Ama bu benim yaşadığım yer. Ve evde kimse yok. dedi. Dedi ama kendisi de dediğine inanmadı. Şu an ne yapacağına tam olarak karar veremiyordu. Delirdiğine kanaat getirdi ve herkese bunu söylemeye başladı. Eve doğru giderken yolun karşısından ters yöne yürüyen kıza gözü takıldı. Bu ablasıydı. Hemen gitti ve yakasına sarıldı. Daha doğrusu sarılmaya çalıştı. Çünkü kafasını tekrar kaldırdığında o kızın yerinde yeller esiyordu.

Eve girdiğinde salonun ışığı ve televizyon yine açıktı. Artık buna alıştığı için hiç umursamadan kendini odasına attı. İçeri girdiğinde şaşkınlığından donup kaldı. Kız arkadaşı içerdeydi ve ona doğru dik dik, anlamsız anlamsız bakıyordu.
Noldu? diye sordu. Niye öyle bakıyorsun?
Kız cevap vermedi. Çocuk uzun süredir bir yakınını görmediğinden hemen kızın yanına gitti ve sarılmaya çalıştı. Bu sefer sarılmıştı, ama kendiyle.
Artık yeter! diye bağırdı. Yeter! Nedir bu çektiğim? Ailem ölmedi, kız arkadaşım ölmedi. Ölselerdi hissederdim! Noluyor peki ha?!
Sinirini bir nebze atmış gözüküyordu. Hazır böyle biraz da olsa rahatlamışken girdi yatağına ve hiçbir şey düşünmeden uyudu.
Rüyasında ailesini, kız arkadaşını ve en ilginci Ankarada oturan dayısını gördü. Hepsi birlikte sarı duvarlı bir odanın içinde oturuyorlardı. Tam kafasını odanın kapısının yanındaki tabelaya döndürecekti ki, uyandı. Bütün gün boyunca o odanın neyi ifade ettiğini düşündü. Daha sonra dayısı geldi aklına. Rüyada gördüğüne göre ona da bir şey olmasındı? Bunun ne kadar saçma olduğunu düşünmeden hemen bir otobüs garına gitti, ilk Ankara yolculuğuna bir bilet aldı ve yola çıktı.

------------------------------------------------
Yolda giderken Bolu civarlarında bir viyadükte otobüs su kaynattı. Bütün yolcular otobüsten indi ve işi halletmeye çalıştı. Bu arada , o da yardım ederken, gözü aşağıya takıldı. Köprünün kenarına gitti ve aşağı bakmaya başladı. Birden aşağıda sarı bir şeyler görmeye başladı. İyice dikkatle bakmaya başlayınca aşağıda ailesini ve kız arkadaşını gördü. Birden, neden olduğunu anlamadan, içine bir sevinç doldu.
Sonra gözüne biri daha çarptı aşağıda. Bu o sarılığın içinde değildi, ama oraya doğru gidiyordu. Tanıdı onu, bu dayısıydı. İçine biraz daha sevinç doldu. Neden böyle olduğunu bilmiyordu, aldırmıyordu da. Şu an vücudunu sadece duyguları kontrol ediyordu. Aynı duygular biraz sonra onun kendini o sarılığın içine bırakmasının da nedeniydi.

P.S. Orta Dünya'yla alakalı birşeyler yazmak için o kadar uğraştım ama hiçbirini beğenmedim. Ben de eski bir hikayeyi yolladım. Ayrıca yeni başladığım bir hikaye daha yollanmıştır. O da Orta Dünya'da geçmiyor, ama benziyor en azından...

P.S.2 Bilin bakalım o sarı yer neresi ?.. Hiç bana sormayın söylemiyeceğim... :P"